Ինչ-որ ձեռքեր ջնջոցի նման ջնջում են մեզ ցորենագույն կտավից…Մենք, մենք, մենք…
ոչ հարցակվում ենք, ոչ փախուստի դիմում, հավատում ենք… մեկ, երկու, երեք
և այլևս անցյալ ենք
այնտեղ, որտեղ գուցե մարդու` մարդ լինելու հանդեպ համոզմունք ենք սերմանել,
Բարևի մեջ` արև ներարկել,
Ժպիտների մեջ` սրտոտ գորովանք,
Հոգոցի մեջ` միասնական հնչյունը դուդուկի. ..
հիմա կիսատ հասկերն են ճոճվում, կիսաձայն մրմրնջալով.《 բարև, Ա’րև, բարև》…
Կիսատ, ցորենագույն կտավը քաղցր հուշ է մարդկանց և սև խարան մարդանման ջնջոցների հոգում :
Տա Թև
[stream provider=youtube base=https://www.youtube.com/watch?v=iogmxOC_lmE&feature=player_embedded= embed=false share=false width=640 height=360 dock=true controlbar=over bandwidth=high autostart=false responsive=16:9 /]
Avvolti nella nebbia o riflessi nel fiume,ombre scheletriche nel tramonto o guardiani ombrosi dei campi, gli alberi hanno accompagnato la mia infanzia nella …