Մեթր Պարգեւ Դաւիթեան, Թորոնթօ, 25 Փետրուար 2019
Դաշնակցական մամուլին եւ շրջանակին կողմէ բուռն պայքար կը մղուի Հայաստանի մէջ սկսած շարժումի մը դէմ, որ կը միտի մեր հայրենի ներկայ օրհներգը փոխարինել նախկին սովետական շրջանին որդեգրուած Արամ Խաչատուրեանի յօրինած օրհներգով՝ քանի մը տողեր փոխելով բնագրին մէջ։
Անցեալի մէկդի դրուած «թնդանօթները» նորէն կը թուին լարուած ըլլալ ռազմաշունչ «կուսակցապաշտներու» կողմէ, որոնց այլազան պատճառաբանութիւններու պատրուակին տակ քօղարկուած կուսակցական նախասիրութիւնը կը կիրարկուի՝ սեփական մենաշնորհ նկատուող խորհրդանիշեր պաշտպանելով։
Շա՜տ զօրաւոր ռումբ մըն է, որ կը պայթեցուի «Հայրենիք»-ի դարպասէն Կարօ Արմէնեանի կողմէ, որ կ’ըսէ. «Բոլոր երեւոյթները այսօր ցոյց կու տան, որ ՀՀ Ազգային Օրհներգը լուծարելու ծրագիրը …… նպատակն է լուծարել ոչ միայն Օրհներգը, ոչ միայն աղաւաղել ազգային Եռագոյնը եւ ՀՀ զինանշանը, այլեւ հարազատ այս խորհրդանիշներով մարմնաւորուած մեր անկախ պետականութեան ազգային գաղափարախօսութիւ՜նը»։ Արձակուած ռումբին արձագանգը մէկ դար ետ կը տանի մեզ՝ յիշեցնել տալով 1921-ի փետրուարեան ապստամբութիւնը, որ, ըստ յօդուածագրին, չէր նշուած Հայաստանի մէջ եւ թէ անով մեր ժողովուրդը ըսած էր իր վերջին խօսքը պոլշեւիզմի մասին, եւ սպառնալիք որպէս կ’աղաղակէ՝ եզրափակելով. «Կասկած մի՜ ունենաք որ այդ խօսքը ի զօրու է, այդ խօսքը «ուժի մէջ» է նաեւ այսօր»։
Ինչո՞ւ այսքան մոլուցք եւ դառնութիւն, Պրն. Արմէնեան, եւ ո՞ր հայաստանեան յետ-պոլշեւիզմի դէմ «այդ խօսքը ի զօրու է» տակաւին։ Մեղք է կիրքեր հրահրել այս ձեւով եւ մեր ցեխոտած ու ցաւալի անցեալի պայքարները վերանորոգել։ Եղած-չեղածը մեր ունեցածը աւելի լաւով փոխարինելու ճիգ մըն է յեղափոխականասէր, աշխոյժ եւ աննախապաշար հայրենի մեր երիտասարդութեան կողմէ։
Յետոյ, արդեօք «ուժի մէջ» խօսողնե՞րն էին, որ հայաստանցիներու մօտ բան մը կորսնցուցած ըլլալու դառնութեամբ նախընտրեցին Արցախի մէջ գումարել իրենց վերջին ընդհանուր ժողովը, որպէսզի հոն այդ բանը գտնէին՝ այդտեղէն լսելի դարձնելու համար իրենց դեռ «ուժի մէջ» ըլլալու խօսքը։ Կամ արդեօք նախկին ղեկավար Հրանդ Մարգարեանով արտասանուած սպառնալիքը Արցախի մէջ, թէ «վերջ պիտի դնենք այս իշխանութեան», ցուցադրութիւ՞նն էր այսօրուայ կամ վաղուայ «ուժի մէջ» ըլլալու այդ խօսքին։ Եւ կամ արդեօք սա շարունակութի՞ւնն է ծրագրի մը, որ անցեալին Անթիլիասը ձեռք առաւ, որպէսզի «պոլշեւիկ» Էջմիածնի դէմ պայքարի, եւ այժմ կը միտի գրաւել Արցախը, որպէսզի «նորելուկներու» Հայաստանին դէմ պայքարի։
Նոյնանման պոռթկումներ երեւցան ռամկավարներու մամուլի էջերուն վրայ ընդդէմ անոնց, որոնք յետ-թաւշեայ յեղափոխութեան «Նոր Հայաստան, Նոր Հայրապետ» շարժումը յառաջացուցին Հայաստանի մէջ։ Կարծէք թէ որոշ մարդիկ իրենց պարտականութիւնը կը նկատեն «իրենցը» սրբութիւն նկատել՝ հինէն իրենց մնացած նախապաշարուածութեամբ մը։ Էջմիածնի թունդ պաշտպանները անցեալի չկրցան զանազանել սուրբ աթոռը զայն չարաչար գործածողէն, ինչպէս նաեւ ներկայ օրհներգը սուրբ նկատողները չկրցան զանազանել Արամ Խաչատուրեանի տաղանդով գնահատուած օրհներգ մը պոլշեւիզմէն…։ Այդպիսիները չեն ընդունիր սրբագործութիւնը անոնց, որոնք ամբողջ եօթանասուն տարի աղիւսեցին ու զրկանքներով շինեցին այսօրուան այս ազատ ու անկախ Հայաստանը՝ զայն յանձնելով մեզի իրենց մշակած հարուստ ազգային նկարագրով եւ բարձրացուցած ազգային յուշահամալիրներով։
Ինքզինքնին միշտ ազգայինին պաշտպան կարգողները թող թոյլ տան, որ ուրիշն ալ կիրարկէ իր ազգայնականութիւնը՝ իր ուզած կամ հասկցած նրբաճաշակութեամբ։ Հայրենի ժողովուրդը, որ յաչս աշխարհին պատիւ բերաւ մեր ազգին իր թաւշեայ յեղափոխութեամբ, վստահաբար չունի բարդոյթը անցեալի բարքերով ապրելու, այլ ունի այդ անցեալի արժէքները քննելու եւ լաւագոյնը պահպանելով՝ հարստանալու։ Գուցէ այդ զգացումով է, որ իր աշխարհահռչակ զաւակ Արամ Խաչատուրեանի տաղանդով յօրինուած օրհներգին կարօտագին աչքերով կը նայի՝ անով հարստանալու եւ հայ երաժիշտներու լայն մեծամասնութեան խնդրանքին ընդառաջելով։ Թող «Մեր Հայրենիք»-ի անփոխարինելիութեան ջատագովները շատ աղմուկ բարձրացնելով՝ նոր ճեղք չբանան մեր ազգային համերաշխ կեանքին մէջ։ Անոնք վաստակած են իւրաքանչիւր արդարամիտ հայու յարգանքն ու սէրը իրենց ազգապահպանման վսեմ գործով Սփիւռքի մէջ։ Թող շարունակեն այդ ուղիով քալել՝ կիրարկելով իրենց արհեստագիտութիւնը (professionalism) եւ փորձառութիւնը ի նպաստ մեր սփիւռքահայ կեանքի ամրացման ու հայապահպանման։
Հայաստանի ժողովուրդի մեծամասնութեան սէրն ու յարգանքը վայելող այս յեղափոխականասէր երիտասարդութեան թողունք յաջողցնելու իր պետականութիւնը լաւագոյնով օժտելու սրբազան առաքելութիւնը։