«Գիտեմ, որ երկար գրառումներ չեք սիրում, բայց ուզում եմ մտքերս և էմոցիաներս ձեզ հետ կիսել։
Վերջին ժամանակները բոլորիս համար բարդ էին և են մինչ այսօր։ Համաճարակ, պատերազմ, քաղաքական ճգնաժամ և մեր առօրյա խնդիրները։ Բայց, պետք չէ հուսահատվել, այլ ամուր կանգնել և գնալ առաջ…
Այդ ամենից հետո շատ եմ մտածել թե հիմա ի՞նչ է լինելու, ո՞նց է լինելու…հասկացել եմ, որ պետք է հավաքվենք, բուժենք մեր վերքերը,
ու հիմա է ժամանակը երկրի թիկունքին կանգնելու…
Երկու տարի առաջ, հայրենիք տեղափոխելիս, մտքովս անգամ չեր անցնի, որ պատերազմի ականատես կլինեմ…
ԵՒ հիմա, 6 ամիս անց, քայլում եմ քաղաքով, մենակ, իմ մտքերով, շուրջս ուշադիր նայելով… ժողովուրդ, կյանքը դեռ չի վերջացել, նորից է սկսվել…. Մեր հերոսները մեզ նոր կյանք տվեցին` իրենցը չխնայելով…. մենք պարտավոր ենք շարունակել և ավարտին հասցնել նրանց կիսատ մնացած առաքելությունը…
Մենք պետք է օգնենք մեր երկրի առաջ գնալուն, ծաղկելուն, զարգանալուն։ Դրա համար պետք չէ որ մեկս մյուսին մեղադրի, անպատվի, հայհոյի… դրա համար պետք է ամեն մեկս անի ինչ կարող է հայրենիքի համար, հայրենակցի համար… Ամեն մեկը պետք է իր գործն անի լավ, սովորի լավ… Մեզ մասնագետներ են պետք, մեզ խելացի, զարգացած ու ձգտող հասարակություն է պետք… Մամաս, միշտ ինձ ու քրոջս ասում էր, որ երբեք պետք է չհանձնվել!
Առաջին անգամից չստացվեց, ոտքի! երկրորդից… երրորդից… չորրորդից… Միևնույն է կստացվի!
Ու ահա այսօր, մոտենալով երկու տարի հայրենիքում գտնվելուս, ավելի քան վստահ կարող եմ ասել,որ չեմ պատրաստվում լքել հայրենիքս` ինչ էլ որ լինի…Հիմա մեր բոլորի կարիքը ամենաշատն է զգացվում…
Իսկ իմ նպատակներն ու երազանքները, հերթով իրականություն են դառնում… փոքր քայլերով առաջ եմ գնում.. ու դրա համար շնորհակալ եմ իմ ծնողներին, ընտանիքին, ուսուցիչներին, դասախոսներին, բոլոր այն մարդկանց, որ այնպես արեցին, որ շատ սիրեմ իմ առաջին մասնագիտությունը ու հիմա ինձ տրվեց հնարավորությունը այն կիրառելու…
Ես ունեմ սիրած աշխատանք, և այժմ ձեռք եմ բերել նաև մի նոր -երկրորդ- աշխատանք… վերջապես կփոխանցեմ իմ ձեռք բերած գիտելիքները Հունարեն լեզվի և ունեցած սերը Հունաստանի հանդեպ իմ հայրենակիցներին։
Այնքան մոտիվացված ու ուրախ եմ, որ խոստանում եմ արդարացնել բոլորիդ սպասելիքները … Սա դեռ սկիզբն է.. Դեռ շատ նպատակներ ունեմ հայրենիքի հետ կապված և ամեն ինչ կանեմ որ մեկ առ մեկ իրականացնեմ։
Միշտ հավատացեք ինքներդ ձեզ և մի հանձնվեք…Հանուն այն ամենի ինչ ձեզ համար թանկ է։
Իսկ այն, որ, մեր հայրենիքը դեռ ծաղկելու է, հզորանալու և լինելու է մեր երազանքների երկիրը` կասկած անգամ չունեմ!
Մենք ունենք ապագա!
Հայաստանս ունի ապագա»!
Միլենա Ասլանյան
***
«Γνωρίζοντας καλά πως οι “μεγάλες” δημοσιεύσεις δεν είναι και πολύ επιθυμητές, αλλά σήμερα θελω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Ξέρετε πως τους τελευταίους μήνες διανύσαμε και διανύουμε ακόμη, δύσκολες στιγμές. Ο ιός, ο πόλεμος, η πολιτική κρίση… Μας οδήγησαν σε νέες περιπέτειες. Έπιασα τον εαυτό μου ώρες ώρες να σκέφτεται : “Και τώρα; Τι θα γίνει; Πως θα περάσει όλη αυτή η κατάσταση; Θα το ξεπεράσουμε; Η χώρα μας; Το μέλλον; Πρέπει να βγούμε από αυτή την κατάσταση”. Περπατούσα πριν λίγες μέρες στην πόλη παρέα με τις σκέψεις μου και παρατηρούσα γύρω μου… Η ζωή σιγά σιγά ξαναπαίρνει τα πάνω της… Και έτσι πρέπει να γίνει. Γιατί τα παλικάρια θυσίασαν τη ζωή τους για εμάς… Μας έδωσαν καινούργια ζωή, δεύτερη ζωή την οποία πρεπει να αξιοποιήσουμε… Μετακομίζοντας στην Αρμενία πριν από περίπου δύο χρόνια, δεν πέρναγε καν από το μυαλό μου πως θα τον ζούσα τον πόλεμο, τον φόβο, την αγωνία, πως θα έβλεπα ή θα ένιωθα τομ κίνδυνο, το θάνατο κοντά μου…
Και εκεί κατάλαβα πως ειδικά τώρα είμαι πιο σίγουρη από ποτέ πως δεν θα εγκαταλείψω την πατρίδα μου, ό,τι και αν συμβεί. Τώρα έχει την ανάγκη μας περισσότερο από ποτέ.
Και λέγοντας πριν πως πρέπει να αξιοποιήσουμε τη δεύτερη ζωή που μας έχει δοθεί, εννοώ πως πρώτα απ’ όλα πρεπει ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ! Να ζήσουμε για εμάς, για το χώμα μας, για τον συνάνθρωπό μας, για τους αγαπημένους μας και για το Έθνος μας. Πρέπει να σπουδάσουμε, πρέπει να διαβάσουμε, και πρέπει μα διαβάσουμε πολυυυ! Πρέπει να δουλέψουμε πολύ….
Έχουμε την ανάγκη από διαλεγόμενους ανθρώπους, σπουδαγμένους, έτοιμους να συνεισφέρουν στην πατρίδα. Και τέτοια ειναι η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ !
Κάτι που μας έμαθαν πολύ καλά οι γονείς μας είναι να μην το βάζουμε κάτω ποτέ. Δεν θα γίνει στην πρώτη, δεν θα γίνει στη δεύτερη, στη τρίτη εεε στην τέταρτη-για παράδειγμα- θα γίνει. Και μα που πάντα έχουν δίκιο.
Δύο χρόνια εδώ πλέον, αγαπώ την δουλειά που κάνω που συνδέεται με την δεύτερη ειδικότητά μου και να που επιτέλους μου δίνεται η ευκαιρία να ασκήσω και την πρώτη μου ειδικότητα. Θα διδάξω και θα μεταδώσω τις γνώσεις μου περί της ελληνικής γλώσσας και την αγάπη που έχω για την Ελλάδα ως πατρίδα και γενέτειρά μου στους συμπατριώτες μου. Και εδώ θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένειά μου, στις δασκάλες και στους δασκάλους μου, στις καθηγήτριες και στους καθηγητές μου, που με έκαναν να αγαπήσω τόσο πολυ την Ελλάδα, τον λαό, τους ανθρώπους, τη γλώσσα και τον πολιτισμό, τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα και ακόμη και τώρα με βοήθησαν τοοοσο πολύ ώστε μα κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Η λίστα με τους στόχους και τα όνειρα ειναι τεράστια και ο δρόμος μακρύς. Σας υπόσχομαι λοιπόν πως δεν θα σας απογοητεύσω… Και λοιπόν “Αγαθά κόποις κτώνται.” »
Το Μιλενάκι Σας