Ես երկար սպասեցի
խաղաղությանը,
որովհետև նա խոստացել էր,
որ կգա,
ինչ էլ լինի՝ կգա․․․
Ես լաց չեղա սպասումից,
բայց սիրահարի պես նամակներ գրեցի նրան՝
մտածելով, որ նա կարդում է,
ուր էլ լինի՝ կարդում է․․․
Ես խաղաղությանը չպատմեցի
անքուն գիշերներիս մասին,
որովհետեւ հավատում էի,
որ միասին դեռ լավ օրեր ենք ապրելու․․․
Խաղաղությունը հեռացավ անձայն,
մի գիշերվա մեջ,
երբ ամենաշատն էի նրան սպասում,
երբ վերջին նամակիս հասցեն գրել էի՝
ՇՈՒՇԻ․․․
Հիմա ես ամեն օր
վազում եմ աղմկոտ փողոցով
ու ինձ հետ վազում են
երազանքներս,
մանկությունս,
քաղաքներս,
աղոթքներս,
այն հայացքները,
որ էլ չեմ տեսնի․․․
Ամեն ինչ վազում է
դեպի խաղաղությունը,
որի հասցեն Աստված էլ է կորցրել,
որովհետեւ այն գողացել են
անաստվածները․․․

Հերմինե Ավագյան, նոյեմբերի 11, 2020

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert