Այստեղ ոչինչ իմը չէ. Ես կանգնած եմ գլխահակ. Չէ, երկնային թևեր չեն Ինձ բարուրել այսքան տաք: Մենությունն է գրկել ինձ Թևակոտոր հավքի պես, Խորթ են ամեն տենչ ու իղձ, Անուրջներս բոցակեզ: Անդրադարձն է երկնքի Հոգուս կապույտը հյուսել, Ես սովոր չեմ փշրանքի, Ինձ խելահեղ սեր տվեք: Այստեղ ոչինչ իմը չէ… Ոչ մարմինը բզկտված, Ոչ էլ անբիբ [...]

Այս սառն աշխարհում քո սերն ինձ հետ է, Ինձնից հեռացած իմ միակ երազ, Քո ջերմությունը վերքերիս դեղն է, Քո թողած վերքը արնածոր մնաց։ Այս ծուռ ճամփեքին հոգիդ ինձ հետ է, Ինձ վերից հսկող մաքուր իմ երազ, Իմ ամբողջ կյանքը առանց քեզ դեր է, Խաղի ավարտին դեռ ինչքա՞ն մնաց… Ես քանի դեռ կամ, շուրթերիս երգն է, [...]

Այն փողոցներում արևո՜տ, գունե՜ղ, որտեղ դեռ մեր անցյալն է ննջում իր վրա քաշած ծածկոցը այն հի՜ն, որի թելերը մեր սերն են բուրում, լու՜ռ անձրևում է կապույտ ծերունին։ Եվ գիշերներում մեր հավերժության, որտեղ սեր նկարեցինք ճերմակ սավանին աստղերից թաքուն, դեռ արտասվում է մեր սիրո քամին, ում մոռացանք մեր երազներում։

Դու՛ք ուզում եք, անվերջ հրեք, Որ ինձ ծնկի՝ ընկած տեսնե՞ք, Դուք ուզում եք, ձեր չեղածով, Իմ եղածը ջրե՞ք, ծածկե՞ք։ Ամպագոռգոռ բիրտ խոսքերով, Հոգիս մռայլ ամպով պատեք, Այդուհանդերձ հպարտանաք, Թե դուք մա՛րդ եք, իբր մարդ ե՞ք։ Եվ չգիտեք, որ իմ հոգին՝ Ազնվության կարոտ ճամփից, Արդարության լույսն է գտնում, Անգամ խավար քարանձավից։ Արևիկ Թերզյան 06.05.2018  

Իմ խղճի ձեռքին դարձել եմ գերի, Արժան֊անարժան՝ նա չի ճանաչում, Իմ վստահության հողերում բերրի՝ Կեղծավորների բերքն է կանաչում։ Այդպես էլ հոգիս չհասունացա՛վ, Ու խորամանկել՝ նա չսովորեց, Սուտ ու կեղծիքի մեծ ճամփով անցավ, Բայց սուտը սրտում չտեղավորեց։

  Իմ մոլորակը տարբեր է ձերից, Դուք չեք հասկանա իմ լեզուն երբե՛ք, Ես չեմ ծանրացել մեղքերիս բեռից, Դուք ձեր մեղքերը մտովի հաշվեք։ Ինձ նայեք դուք ծուռ, կամ էլ` անտարբեր, Իմ գույների մեջ չկա գորշություն, Թե ընկնելուս եք սպասում անհամբեր` Մաղթում եմ ես ձեզ ծո՜վ համբերություն։

Փակեմ աչքերս… Կերպարդ գունեղ ու վառ՝ Կոպերիս տակ նկարեմ Ու տրվեմ ափերին քո տաք, Անհուն սիրտդ գրկեմ Այնքա՜ն, այնքա՜ն ամուր, Որ երկինքդ մաղի Մի լուսնահար թախիծ, Ու բերկրանա հողս պապակ, Որ քո անցած ճամփաներին հառնեն վարդեր՝ Բա՜ց ամպագույն, Ու այն փնջած՝ Դու գաս ինձ մոտ։

  Արի՜, Նո՛ր Տարի, Գալուստդ բարի՜, Եվ արթնացրո՛ւ քո թնդուն քայլով Ուշ մնացածին, Քնով տարվածին. Տո՛ւր ապաքինում հոգով ցավածին, Հիասթափվածին՝ նոր մի հիացում, Սիրասթափվածին՝ մի նոր միացում.

Անվերնագիր ու անհասցե, Թող տողերս թռչեն գնան, Դեռ կծնվեն բազում հարցեր` Մինչև հոգին իմ հասկանան։ Թող խոսքերս տեղ չհասնեն, Ում թվում են պարզ կամ խրթին, Տարիները թող գան, անցնեն, Ես կսպասեմ խոսքիս հերթին։