Կանգնի՛ր լռություն, սպասի՛ր, ո՞ւր ես հապաղում: Ինչո՞ւ ես փորձում ինձ մոլոր թողնել  խառնիճաղանջ մտքերիս տհաճ աղմուկում: Չէ՞ որ կար ժամանակ, երբ քո թևերի մեջ ինձ բարուրած՝ թույլ չէիր տալիս, որ շրշյունն ու հնչյունը ականջս շոյեին, այլ էլ այն ժամանակ, երբ շունչս խորովվում ու հոգիս, ձուլված պղնձի նման աչքերիցս թափվելով, այտերս էր այրում. .fb-background-color { background: [...]

Վերցրեք երկինքս, արևն ու դողս, առավոտներս` անտուն,անվերմակ: Կրծեք արմատը հաստաբուն ծառիս և պտուղները արև չտեսած` պոկեք արգանդից, նվիրեք քամուն: .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

Եկել եմ… Եկել եմ, որ պատմեմ, թե ինչն է փոթորկել մտքերս ու անդորրս, որ կիսեմ քեզ հետ այն ամենը , որ ունեմ հոգուս թերթիկների արանքում խնամքով դասավորած: Հիշողություններ, որոնք նմանվում են դեռ մանուկ հասակում գրքի էջերում թաքցրած, չորացած ծաղիկներին ու թիթեռներին. ինչքաաան գույներ կային նրանցում զետեղված: .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: [...]

Ես չեմ սիրում միջակության այդ կերպարը, Միջակ մարդը ո՞վ է դարիս, Եվ կամ միջակ այդ կերպարին Գլխավոր դեր ո՞վ է տալիս։ Պետք է լինել միշտ գագաթին, Բայց ո՛չ երբեք վերից նայող, Պետք է հասնել անհուններին` Հենվելով քո լայն թևերին։ .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

  Մի վայրի կակաչ Լեռան զով կրծքին Ճոճվում էր կրակ Թիկնոցը հագին. Հազար երանի Նրա ալ երգին: …Բայց ձևացնում էր Ճիգերով վերջին Թե լույսն իրեն թագ , Արևն հովանոց, Եվ անհաղորդ է Բնության վերքին, .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

Ու չեմ հասկանում, թե ինչու՞ եմ ես Արտասվել ուզում այսօր և` այսպես… Գուցե վերքերս բացվել են խորքից, Գուցե հետքերս կորել են ցմահ, Գուցե կարոտս խեղդում է նորից, Գուցե և սերս դարձել է անմահ: .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

  Կի՛ն, աչքերիցդ հոսող փրփուրները կարմիր՝ քո ցավ երկնքի անձրևներն են կաթ, վարսերդ մոխիր, այրվող թերթերն են՝ կարոտ նամակիդ, իսկ կապույտները մարմնիդ կարկատված, .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

Գիտեմ,գիտե՞ս. Լացը հացով լուռ փաթաթել Կուլ տալ գիտեմ, Չբողոքե՜լ, չդժգոհե՜լ, Եվ ուրիշի ցավով ցավել, Բայց ուրիշի լավին երբեք Չնախանձել գիտեմ նաև։ .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

  Ճերմակ մարմինն իմ դարձրեցիք հող և ցավ ներկեցիք շուրթերին նրա և ես ատեցի համը համբույրի, ինձ մեղադրեցիք՝ սիրել չգիտի։ Ձեր կեղծ երկնքից ցավաջուր կաթաց կոպերիս վրա, բեռ,ծանրությունից հավերժ խաչվեցին թարթիչներս սև, ես դադարեցի երկնքին նայել, դուք ինձ ծաղրեցիք՝ անաչք ու կույր է։ .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

Իմ գիշերները խռով են հիմա՝ կարոտ են լալիս որբ տանիքներին, այն փողոցներին ուր ձայներ չկան և գորշ ու մռայլ անտեր մայթերին: Իմ գիշերները մերկ ու սիրասպան, Ճերմակ երկնքից արև են մուրում, Կարոտով ներկում ետդարձի ճամփան, Որբ տանիքներին ժպիտ նկարում: .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }

Գիշեր էր` բազմախորհուրդ ու դյութիչ։ Երկինքը պարզ էր, անբասիր ու հստակ, միայն տեղ֊տեղ մեղմասահ լողում էին ամպի ծվեններ, որոնք հեռվից նշմարվող առագաստանավերի նման թափառում էին երկնքի անծիր օվկիանոսում` կարծես որոնելով հույսի լուսատու փարոսը։ Երկնքում շողշողում էին աստղերը` երազկոտ ու խոհուն , և թվում էր` մի մոգական ձեռք բազմահազար ադամանդներ էր շաղ տվել երկնային անեզր գորգի [...]

Անուրջներից բույրն է կաթում Հրաշագեղ վայելքներիդ, Ցողվում տաքուկ սրտիս վրա, Երբ նայում եմ խոր աչքերիդ։ Ու մղվելով սուզվում եմ ես Հմայքի մեջ քո եզակի, Այդ խորքերում դու լավ գիտես. Որքան կարոտ կա բերկրանքի։ .fb-background-color { background: !important; } .fb_iframe_widget_fluid_desktop iframe { width: 320px !important; }