Մեղմի՜կ շոյելով մարմինս մոմե, շուրթերդ դանդա՜ղ կիջնեցնես ներքև, ապա մեղրահոտ մատներով կոպիտ կհպվես կրծքիս և կհամբուրե՜ս՝ կուրծքս կդողա՜: Վարսերս բռիդ մեջ կառնես, մեղմիկ սանրելով սև ալիքներս, ամուր կսեղմես մարմինս դեպ քեզ և կհամբուրես ուսս կիսաբաց՝ վախից կդողա՜մ: Մարմինս մեղմիկ քո գիրկը կառնես և համբուրելով շուրթերս սառած

Գիտե՞ս , հաղթել եմ , հաղթել եմ հողին՝ չեմ տրվել նրան, չեմ թողել անգամ քամին ինձ դիպչի, որ լուսնաբույրը վարսերիս միջից հանկարծ չկորչի: Հաղթել եմ վաղուց ես մահ կոչվածին, խեղդել եմ նրան իմ որբ ափերում, հաղթել եմ անգամ ես ժամանակին՝

Թե ժամանակին` Ես էլ իմ ես-ի տեղն իմանայի, Գինն իմանայի ես իմ տվածի Ու վերցրածի չափը հիշեի, Մեկ-մեկ չափեի Չափով չափերի: Թե ժամանակին` Իմ ներսի ցավին չդիմանայի, Հարցնողի սրտից արյուն քամեի, Նրան ցավերիս խաչին գամեի, Թևաթափեի, Թեթևանայի: Թե ժամանակին` Խոսք ու բառիս մեջ մեղք որոնեի,

Ամեն առավոտ կավելացնեմ մրգախյուսը բլիթներին փխրուն և թեյ կլցնեմ բաժակների մեջ հեքիաթազարդ, ես քեզ կխնդրեմ` շուտ վերադառնալ, ես քեզ կգրկեմ դռան մոտ կանգնած ու կհարցնեմ` աչքերիս հասցեն որտեղի՞ց գտար … Դու կհամբուրես իմ տաք այտերը վարդագունված, մեղմ կշշնջաս, որ ուշանում ես աշխատանքիցդ ու կխոստանաս սառնաշաքարներ բերել ինձ համար, ես քեզ կսպասեմ դռան բռնակը իմ կրծքին [...]

Ասում են, թե մի աղջիկ Ամեն-ամեն առավոտ Մազերն արձակ ու բոբիկ Շրջում էր դաշտ ու արոտ: Ու դեռ արև չծագած, Սրտում պահած վիշտ ու սուգ, Շրջում էր նա վշտացած Թափում էր ցող-արտասուք: Տխուր արցունք աչքերին, Հոգին ամպած, սրտում ցավ, Պատմում էր նա վարդերին՝ Սիրածն ինչպես հեռացավ: Պատմում էր նա ու լալիս, Շրջում էր նա դաշտերում, [...]

Թա’փ տուր ծնկներիդ փոշին, Հրաբոսո’ր կին, Քո հրաբխի լավան միշտ է ժայթքելու Եվ այրելու է անցյալի ոտնահետքերը… Քո շաղ տված արնագույն վարդերի բույրից Դեռ արբելու են սիրո գերիները… Բայց դու մնալու ես անհաս ամենքին` Դառնալով հրե հարսը երկնքի:

Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝ Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով։ Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական կարոտներով ու սիրով։ Մենք սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական ինչ-որ կարոտ, ինչ-որ սեր։ Ու սիրում ենք առավոտից իրիկուն Ճամփա երթալ ― ու հավիտյան երազել։ Աչքերիս մեջ մենք պահել ենք երկնային Ճամփաների հեռուները դյութական ― Ու անցնում ենք ուղիներով [...]

Լռում են հանկարծ էջերը խոսուն, Անցյալի հուշն է, ա՜խ, խոցում սիրտս, Ու հոգիս տանջող հարցեր են լցվում Ու մոլորվում է հոգնատանջ միտքս:

Դուք ինձ չե՞ք ասի, որբացած բներ, Ի՞նչ էին խոսում իրար ականջի Արագիլները չվելուց առաջ: -ՏԱՌԱՊՈՒՄ ԷԻՆ: Դուք ինձ չե՞ք ասի, աստղեր ու արև, Ի՞նչ էին խոսում իրար ականջի Արագիլները չվելու պահին: -ՏԱԳՆԱՊՈՒՄ ԷԻՆ:

Երեխայի տերը դու ես, Ծննդաբերության ցավ տանողը՝ ես եմ, Ընտանեկան ազգանունը քոնն է, Տան ծառան՝ ես, Տան գրքույքը քո անունով է, Տնային աշխատանքը իմն է: Չորս ամուսնությունը քեզ համար է, Սիրո կարոտը՝ ինձ համար: Հազար հոգու հետ կենակցելը քեզ համար է Քավության դատավճիռը՝ ինձ համար: Ցանկությունների բավարարումը քեզ համար է,

Սրտիս խորանում՝ տաքուկ մի բջջում, Նուրբ ծածկել եմ քեզ իմ սեր կորսված, Ծածկել եմ մեղմիկ սավանով ոգուս Արյան շիթերիս ծովում փոթորկված: Խփում է սիրտս, զարկվում պատեպատ, Փոթորկվում մահիդ լուրից անիծված, Սրտիս տաք բջիջն անգամ չի շարժվում, Որ չխարխլի խորանս հանկարծ:

Դու իմ նիրվանա՜, Վերերկրային դու իմ էությու՛ն՝ Անտանելի է օրենքն աշխարհի, եթե ըստ դրա՝ չեմ լինի քոնը, ու պետք է ապրեմ իբրև սովորական մի մահկանացու։ Ինձ բնավ պետք չեն գողգոթաներ ինքնամաքրման և ուղիներ հարդագողի, ես նախընտրում եմ ապրել որպես մի մեղսավոր, ու հավերժի առաջ ինձ զոհաբերել՝ քեզ հետ մի վայրկյան ապրելու համար:

Այս դարը երբեք հանճար չի ծնի. Կծնի գաճաճ, հանճար կսպանի, Քանզի սա դար է սառը սպանդի, Կեղծ պերճանքներով դատարկ խոսքերի, Շքեղ փողկապով քայլող հոսքերի, Որ պորտֆելներով սուտ են ման ածում:

Անխորհուրդ օրվա փեշերից կառչած` Լուռ քաշքշում են միայնակ կանայք, Խանձված հասկը ափի մեջ առած` Դեռ սպասում են գալիքին նրանք: Ու չեն դադարում անրջել թաքուն, Սիրել ու սիրվել և հրաժեշտ տալ, Հեգ բարձը թրջել մենակ ու անքուն, Արթնանալ հյուծված, դեղին ու տկար: Եվ հավատում են ճաքած հայելուն, Որ փոփոխում է արտացոլանքը, Տարիների հետ անցնում են սահուն [...]

Ամենահորդառատ անձրեվը քո արցունքներ էին, Որ հեղեղել էին աշխարհը հիմնովին: Դանդաղ հոսող քո արցունքները, Իմ կայնքի վերջին կաթիլներն էին, Որ թափվում էին սրտիս վերքին: Աչքերիդ խորքի օվկիանը, որ ցամաքել էր, ամայացել,

Այստեղ ոչինչ իմը չէ. Ես կանգնած եմ գլխահակ. Չէ, երկնային թևեր չեն Ինձ բարուրել այսքան տաք: Մենությունն է գրկել ինձ Թևակոտոր հավքի պես, Խորթ են ամեն տենչ ու իղձ, Անուրջներս բոցակեզ: Անդրադարձն է երկնքի Հոգուս կապույտը հյուսել, Ես սովոր չեմ փշրանքի, Ինձ խելահեղ սեր տվեք: Այստեղ ոչինչ իմը չէ… Ոչ մարմինը բզկտված, Ոչ էլ անբիբ [...]