Երբ քեզ աշխարհս դարձրի, Տիեզերքն աշխարհիս ստվերը դարձավ, Քո բույրը շնչիս՝ աչքերս փակած, Աշխարհն ավելի լուսավոր դարձավ….

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն, կհալվեն մոմի շթի հետ։ Մեզանից հետո դեռ բազում սերեր կանձրևեն լու՜ռ պատուհանի տակ, Մեզանից հետո դեռ կասվեն բառեր կես լուրջ, կես կատակ։

Այս պահն էլ կանցնի, անցյալ կդառնա Անցյալ է վաղը, անցյալ՝ապագան Թեկուզ և մարե՞ն հույսերը վառման Անցյալները, երբեք չեն վերադառնա։   Թե որ փնտրես ինձ անցած հուշերում, Կտեսնես պատկերս կարոտից խամրած, Որ սպասումից մարած օրերում Դարձել է անե ստվեր խավարած։

Երկար գիշեր՝ ցուրտ ու մութ, մոմե մարմին ՝սևաչյա, ա՜խ ինչ անուշ է բուրում ծածկոցն իմ ծեր,հնամյա: Անքուն գիշեր ու կարոտ, արևաքաղց պատուհան, ճերմակ շապիկ՝մերկ,կրքոտ, որբ ու անտեր կայարան:

  Ես մոլորվել եմ Աշխարհամիջյան ճամփաբաժանի Խաչուղիներում, Գծված-չգծված այս սահմանների Անմտության մեջ, Գրված-չգրված օրենքներում սին, Ուր թլպատվում է Ոգին մարդկային…

ՄԻՍԱՔ  ՄԵԾԱՐԵՆՑԻ մահվան 111-րդ տարելիցի առթիվ (19 հունվար 1886- 5 հուլիս 1908)   ԱՐԵՎԻՆ Հարավի մեղմ ու լիաշունչ հովին հետ, որ վաղուց երազված համբույրի մը պես, իմ սիրակարոտ հոգիս հեշտանքով կը լիացնե, շողա՛, ո՜վ արև, շառափներովդ ոսկեծայր, մառախլապատ Երկունքիս մեջ` ուր Մտածումը կը դեգերի ուղեմոլար, շողա՜, շողա՜, բարի՜ արև, հիվա՜նդ եմ…։

Հեղափոխությունից, հաղթած պատերազմից, անկախության տոնից հետո փողոցը մաքրող հավաքարարը՝ մռայլ, գլխիկոր, երբեք չի մտածում հեղափոխության, հաղթանակի ու անկախության մասին հատկապես:

Սիրտդ բացելուց` եղիր ուշադիր, Գաղտնիք վստահիր հազարից մեկին, Պետք չէ հավատալ մարդկանց անխտիր, Կդավաճանեն նորից ու կրկին։ Գուցե համարես սրտակից ընկեր, Բայց ցավիդ վրա անգամ ծիծաղեն, Շռայլեն բազում գովեստի խոսքեր, Սակայն թիկունքից շատ ցավոտ դաղեն։

Քո անապատում ես մոլորվեցի և տապից քրտնած մարմինս տկար, հազիվ քարշ տալով հասա օվկիանիդ, լու՜ռ արտասվեցի դիակիս առջև և այն խառնեցի ցամքած օվկիանիդ խենթ ալիքներին,

Մեր ուղին է. ձգտել հեռուն, Կանչել հեռուն ու երազել։ Մեր ուղին է. խնդության մեջ Դեպի կարոտները վազել։ Մեր ուղին է նայել հեռուն, Պաշտել անհասն ու մաքառել, Խմորվելով մենք մեր ներսում Ինքներս մեզ միշտ չարչարել։

Օրը ոսկի է մաղում, Արևն իմ տունն է: Ծաղկից նեկտար է քամում` Համբույրի բույր է: Երկինքը խաղաղ ու պարզ, Հավքը ճերմակ է, Գիշերն աստղային երազ` Սերը անհագ է: Մայրամուտը հուրհրան, Հոգիս կրակ է, Լույս է տալիս շարունակ` Վառվող ճրագ է…

  Ես սիրեցի անհնազանդ տեսակը քո, քո սևաչյա գիշերներում իմ հնազանդ ալիքների լռությունը: Ես սիրեցի քո ապրեցնող ժպիտը՝սե՜ր, քո արևի քաղցով հիվանդ իմ մերկ մարմնի սառնությու՜նը:

Իմ գիշերները խռով են հիմա՝ կարոտ են լալիս որբ տանիքներին, այն փողոցներին ուր ձայներ չկան և գորշ ու մռայլ անտեր մայթերին: Իմ գիշերները Աստծուց նեղացած, անեծք են թափում քաղաքի վրա, որբացած բախտի տաք համբույրներից մի քիչ գինովցած նետվում են գիրկը խենթացած ծովի: