Ախր ինչի՞…
Ինչի՞ պիտի մայրը ողբա, Երբ մանուկը հաց է ուզում, Ինչի՞ պիտի հայրը գոռա, Բայց այս անգամ՝ ինքն իր վրա… Ինչի՞…
Ինչի՞ պիտի մայրը ողբա, Երբ մանուկը հաց է ուզում, Ինչի՞ պիտի հայրը գոռա, Բայց այս անգամ՝ ինքն իր վրա… Ինչի՞…
Թե ժամանակին` Ես էլ իմ ես-ի տեղն իմանայի,Գինն իմանայի ես իմ տվածիՈւ վերցրածի չափը հիշեի,Մեկ-մեկ չափեիՉափով չափերի…
Հայրենի երիտասարդ հայագէտ Մարօ Ղուկասեան ուսանած է Երեւանի Պետական համալսարանի Հայ բանասիրութեան բաժնին մէջ, այժմ գիտութիւններու թեկնածուի իր ուսումը կը…
Սիրտս եկել է կանգնել կոկորդիս,Ո՛չ կուլ է գնում, ո՛չ էլ դուրս գալիս,Հոգիս ծանրացել՝ նստել է շնչիս,Ո՛չ խեղդում է ինձ, ո՛չ…
Ձիւնն է իջեր շիրիմներուն,Ուր կը ննջէք, մեր քաջազո՛ւնք,Անդորրութեան լոյսն է իջերՈւ պարուրեր ձեզ, հերոսնե՛ր…
Ծանր և անորոշ այս ժամանակներում, երբ յուրաքանչյուր օր արթնանում ենք արդեն իսկ տագնապի զգացումով, երբ ամեն օր լսում ենք, կարդում…
Կուզեմ գնալ, հեռու գնալ,Կուզեմ մի քիչ մենակ մնալ,Թողե՛ք գնամ, հանգստանամ,Եվ միգուցե անկեղծ ժպտամ…
Մեկն ընկերոջն է գլխին նստեցնում,Մյուսը` ընկերոջ գլխին է նստում։Մեկը ձեռքը միշտ գրպանն է տանում,Մյուսը` ընկերոջ գրպանն է մտնում։Մեկը ասում է՝…
Օտարութիւն այսքան տարով,Կու լամ կարօտով կարօտով,Մեր խնդիրքը լուծուի շուտովՀամբերէ հոգիս համբերէ: Հեռացել եմ ՀայրենիքէսԲաժանուել եմ ընտանիքէս,Հարկաւ մի օր պիտ միանանք,Համբերէ…
Երկիր,Դու այնպիսին ես,Ինչպիսին տեսնում են քեզ…Ոմանց համար դուՄոռացված երազի ես նման,Անհասցե նամակի, որՏարիներ շարունակԵտ ու առաջ է անում միԽեղճ ու…
Ալիքները ծփում էին,Զարնվում ափին մերթընդմերթ,Ալիքները բերում էինՏնքացող ձայներ անվերջ։
Սխալներիս մեջ ես եմ մեղավոր,Երբե՛ք չեմ փնտրի քավության նոխազ,Դուք էլ մի՛ դարձեք գլխիս դատավոր,Խրատներ պետք չեն ինձ` ավել֊պակաս։
Գարուններդ դեռ պիտի գան,Պիտի ծաղկես Հայաստա՜ն,Վերընձյուղված ճյուղի նմանՊիտի բերք տաս Հայաստա՜ն։
Արդարությո՜ւն, որ շատ անգամԱնարդարի զոհն ես դառնում… Տառապում ես ու խորթանում,Հեռանում ես ու մոռանում,Մերկանում ես ու որբանում,Քարանում ես ու պապանձվում…
ԾՆՆԴԵԱՆ 178-րդ ՏԱՐԵԴԱՐՁԻՆՄԵԾ ԿԱՐՕՏՈՎ ԿԸ ՅԻՇԵՆՔՀԱՅՈՑ ՄՕԼԻԷՐԸԵրգիծաբանութեան Մեծ ՀանճարՅԱԿՈԲ ՊԱՐՈՆԵԱՆԸ(19 Նոյեմբեր1842- 27 Մայիս1891) Յակոբ Պարոնեան ծնած է 19 Նոյեմբեր 1842…
Ճերմակ մարմինն իմ դարձրեցիք հող և ցավ ներկեցիք շուրթերին նրա և ես ատեցի համը համբույրի, ինձ մեղադրեցիք՝ սիրել չգիտի։