«Արաքս» շաբաթաթերթ, Թեհրան, 4 փետրվարի 2019 թ․

Խոջալուի հայտնի դեպքերի մասին ադրբեջանական սուտ տեղեկատվությունը տարածելու նպատակով, Ադրբեջանի Հանրապետության դեսպան Բունիադ Հուսեյնովը Թեհրանում կազմակերպել է հատուկ ցուցահանդես, իրանցիներին իրազեկելու «Խոջալույում հայերի ոճրագործությունների մասին»։
Ըստ էության Բաքվի դեսպանը փաստերի սակավության պատճառով, ցուցահանդեսում տեղադրել է Հայոց Ցեղասպանությունից հայտնի մի լուսանկար։

Խայտառակությունը նկատվել է իրանցիների կողմից և իրանական «Ազարիհա» (Ատրպատականցիներ) լրատվական կայքէջը լուսանկարներ տեղդրելով սկանդալի մասին գրել է հետևյալը:

Բաց նամակ

ՀՀ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, ՀՀ ԱԳՆ Զոհրապ ՄՆացականյանին,

Ի գիտություն ՀՀ Սփյուռքի նախարարության ժամանակավոր պաշտոնակատարին,

Հայաստանի և Սփյուռքի հայ հանրային կարծիքին

Ուրախ ենք, որ Իրանի Իսլամական Հանրապետություն կատարած Ձեր և Ձեր գլխավորած ՀՀ պատվիրակության պաշտոնական այցը արձանագրեց սպասված և գոհացուցիչ արդյունքեր։ Կրկնակի ուրախ ենք, որ հակառակ բազմաթիվ խանգարիչ հանգամանքների, և՛ Թեհրանում և՛ Սպահանում, անձամբ ականատես դարձաք Իրանի հայության ջախջախիչ մեծամասնության համակրական զգացումները արտացոլող լոզունգներին և ծափողջուններին. համակրական զգացումներ, որ առկա են եղել 2018թ. ապրիլ-մայիսյան համաժողովրդական շարժման ողջ ընթացքում և տևել են մինչև այսօր, շատ անգամ հրապարակային ինքնադրսևորման առիթ չունենալով:

Կարծում եմ, որ շատերը համաձայն կլինեն ինձ հետ, եթե ասեմ, որ 2018 թվականը  պատմության մեջ կմտնի որպես հայ ժողովրդի զարթոնքի և վերածննդյան տարի, որին մենք այդքան անձկալիորեն սպասել ենք շուրջ երկու հազար տարի, որը իրականություն դարձրին Հայաստանի երիտասարդությունը, Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ։ Նրանք նաև մեզ՝ սփյուռքահայերիս, ներարկեցին այն հպարտությունը, որի կարիքն, ինչպես բանաստեղծն է գրել․ մենք՝ «օդի, ջրի նման» պետք ունեինք։ Հենց ինքը՝ Նիկոլ Փաշինյանն է իր ելույթներում անգամներ շեշտել, որ դա հնարավոր դարձավ միայն ու միայն Հայ ժողովրդի միասնականության շնորհիվ։ Ինչ խոսք, չպետք է մոռանալ, որ ժամանակի ԱԺ-ում ազդեցիկ ՀՀԿ/յան խմբակցությունը և մյուս կուսակցությունները իրենց հերթին բավականին քաղաքական հասունություն ցուցաբերեցին, ստիպված, թե ոչ, դա այլ հարց է և չգնացին առճակատման, որը կործանարար կլիներ երկրի համար։

“Power tends to corrupt and
absolute power corrupts absolutely”
Lord Acton (1834 -1902)

Z. S. Andrew Demirdjian, Ph.D., Los Angeles, 25 February 2019

On a fateful day in the spring of 2018, the citizens of Armenia stood up and refused to be treated as a flock of sheep anymore. Led by a relatively obscure, but compelling, torchbearer called Nikol Pashinyan, the people declared “enough is enough” to the exploitation of the poor and the shrinking of the middle-class by the establishment. Especially the new generation took to the streets en mass. They protested against corruption, nepotism, the monopolies of the ruling party’s oligarchs, and were profuse in praise of Pashinyan, the opposition leader.

Backed by a vociferous popular vote, Pashinyan was elected prime minister in a landslide. Not even one-hundred days in office, he alarmed the Diaspora by declaring his intention to either abolish or merge the Ministry of Diaspora with other ministries to downsize the government. Instead of improving the lukewarm relations with the Diaspora, he seemed to have alienated many living abroad. Pashinyan also made the declaration without consulting the Diaspora. Is this a sign of Pashinyan’s style of leadership or has the adulation gone to his head? Is he heading toward building a personality cult? Let’s explore the possible destiny of Pashinyan’s future leadership style.

21 February 2019

Seventy-five years ago the below heart-wrenching letter was written by Missak Manouchian (1906 – 1944) to his wife Mélinée a few hours before he and his resistance comrades were executed by a Nazi squad at Mont-Valérien, west of Paris, on 21st February 1944. A witness to the Armenian Genocide, he was a survivor, he was committed to fighting evil and improving the lot of people everywhere. In his letter he wrote, “At the moment of death, I proclaim that I have no hatred against the German people and against anyone, everyone will have what they deserve as punishment and reward.”

Մեթր Պարգեւ Դաւիթեան, Թորոնթօ, 25 Փետրուար 2019

Դաշնակցական մամուլին եւ շրջանակին կողմէ բուռն պայքար կը մղուի Հա­յաս­տանի մէջ սկսած շարժումի մը դէմ, որ կը միտի մեր հայրենի ներկայ օրհներգը փոխարինել նախկին սովետական շրջանին որդեգրուած Արամ Խաչատուրեանի յօ­րի­նած օրհներգով՝ քանի մը տողեր փոխելով բնագրին մէջ։

Անցեալի մէկդի դրուած «թնդանօթները» նորէն կը թուին լարուած ըլլալ ռազմաշունչ «կուսակցապաշտներու» կողմէ, որոնց այլազան պատճառաբանութիւններու պատրուակին տակ քօղարկուած կուսակցական նախասիրութիւնը կը կիրարկուի՝ սեփական մենաշնորհ նկատուող խորհրդանիշեր պաշտպանելով։

Մեթր Գ. Տէրտէրեան, Պէյրութ, 10 Փետրուար 2019

Տիեզերական հոգեւոր յեղափոխական Ֆրանչիսկոս Ա. լուռ ու մունջ, երկար շունչով եւ աննկուն յարատեւութեամբ կը շարունակէ իր հոգեւոր յեղափոխութեան առաքելութիւնը, զօրաշարժի ենթարկելով մարդկութիւնը ընդդէմ՝ անմարդկայնացած աշխարհակարգին, զոր ստեղծած է նոր-ազատական, վայրի դրամատիրութիւնը՝ իր անհատապաշտութեամբ, դրամապաշտութեամբ եւ մարդատեացութեամբ։

Նախորդ մեր գրութեամբ անդրադարձած ենք Ֆրանչիսկոս Ա. Պապի հետապնդած հոգեւոր զարթօնքի շարք մը յեղափոխական պատգամներուն, ինչպէս՝ նոր-ազատական վայրի դրամատիրութեան արդիական ստրկատիրութիւն անուանումը, տեղքայլող աստուածաբանութեան փոխարէն նոր՝ դէպի Աստուծոյ խօսքերը ուղեւորուող ու ճամբայ ելած աստուածաբանութեան մը պահանջը, սիրոյ եւ քնքշութեան յեղափոխութեան մը հրամայականը, տարբեր եկեղեցիներու եւ Վատիկանի միջեւ պատմական հաշտութիւնները (Ռուս Ուղղափառ, Յոյն Ուղղափառ, Լուտերական, եւայլն)։

Աննա Ասատրյան, ՀՀ ԳԱԱ ԱՐՎԵՍՏԻ ԻՆՍՏԻՏՈՒՏԻ ՓՈԽՏՆՕՐԵՆ, ԱՐՎԵՍՏԻ ԳԻՏՈՒԹՅԱՆ ԹԵԿՆԱԾՈՒ, ԵՐԱԺՇՏԱԳԵՏ

Հայրենական պատերազմի դժնդակ օրերին, երբ ռազմի դաշտում որոշվում էր Խորհրդային Միության ժողովուրդների, այդ թվում և հայ ազգի ճակատագիրը, Հայաստանում տեղի ունեցան մեծ ու նշանակալի իրադարձություններ, որոնց վիճակված էր բախտորոշ դեր խաղալ մեր երկրի կյանքում` պայմանավորելով նրա հետագա համակողմանի և հուժկու առաջընթացը: 1943թ. նոյեմբերին ակադեմիկոս Հովսեփ Օրբելու ջանքերով հիմնադրվում է Հայաստանի գիտությունների ակադեմիան, որը շուտով աշխարհահռչակ Վիկտոր Համբարձումյանի շնորհիվ դառնում է հայ ժողովրդի գիտական մտքի կենտրոնը` հայկական գիտության դրոշակակիրը և արժանի տեղ նվաճում համաշխարհային գիտական առաջընթացի մեջ (հարկ է նշել, որ 1943-ը ամենածանրն էր Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներից, սակայն այդ հանգամանքը խոչընդոտ չէր Ստալինի համար երկրում գիտական, կրթական և մշակութային օջախների ստեղծման գործում):