Ինձ կգտնես սիրո աշտարակում, Ուր որպես լույսի պաշտպան եմ կանգնած, Ու յուրաքանչյուր խավարին լույսով կշանթեմ, Եւ չեմ հանձնվի խավարամիտներին ու ստորներին…

Եկ հոգիս փախչենք աշխարհից հոռի, կտրենք ու անցնենք դաշտ,այգի ու արտ, տրվենք երկնքին պարզ ու անթերի, մոռանանք օր,ժամանակ ու կյանք: Եկ հոգիս խաչվենք արծվի թևերին, թռչենք ու հասնենք բարձր սարերին, տրվենք ճերմակին անմեղ ամպերի, հետևում թողնենք ցավ,կարոտ ու լաց:

Իմ պարտեզում նորից ձմեռ է, ծառերը մահերգ են երգում, երկինքը պատվել է մեռելաբույրով, ճերմակ սավանով ծածկվել է բնության հայելին։ Նորից բացակադ է միակ ընկերս,իսկ ժպիտդ կոկորդս է խեղդում։ Դու այդպես էլ չսովորեցիր նկատել ներկայությունս, իսկ ես այդպես էլ չդադարեցի կարոտել բացակադ։ Երևի խմեմ պարտեզիս կենացը՝ թո՛ղ խաղաղ ննջի ու ինքնավիժեմ՝ծնվելու հույսով, բայց այս անգամը քեզանից [...]

Երբ քեզ աշխարհս դարձրի, Տիեզերքն աշխարհիս ստվերը դարձավ, Քո բույրը շնչիս՝ աչքերս փակած, Աշխարհն ավելի լուսավոր դարձավ….

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն, կհալվեն մոմի շթի հետ։ Մեզանից հետո դեռ բազում սերեր կանձրևեն լու՜ռ պատուհանի տակ, Մեզանից հետո դեռ կասվեն բառեր կես լուրջ, կես կատակ։

Այս պահն էլ կանցնի, անցյալ կդառնա Անցյալ է վաղը, անցյալ՝ապագան Թեկուզ և մարե՞ն հույսերը վառման Անցյալները, երբեք չեն վերադառնա։   Թե որ փնտրես ինձ անցած հուշերում, Կտեսնես պատկերս կարոտից խամրած, Որ սպասումից մարած օրերում Դարձել է անե ստվեր խավարած։