Այսօր կհագնես ճերմակ շապիկդ, այտերդ կներկես թույլ վարդագույնով, սև ալիքներդ կկարես ուսիդ, շուրթերդ կօծես տաք մեղրաջրով: Քամին խաղ կտա ներսում շապիկիդ, մեղմ համբույր տալով կրծքերիդ փարթամ, մի հաճելի դող կպատի մարմնիդ, քամին կլիզի փորիդ մանանան:

Բարին լինե՛ր, չարը չգա՜ր… Բայց թե լինես միայն մի բուռ, Դու սի՜րտ լինես՝ չորս կողմը՝ քար, Չարը՝ հզոր, իսկ դու՝ տկար, Աղո՛թք անես, թե խաչհամբո՛ւյր, Չարի ձեռքից պրծում չկա՜…

  Ինձ կգտնես սիրո աշտարակում, Ուր որպես լույսի պաշտպան եմ կանգնած, Ու յուրաքանչյուր խավարին լույսով կշանթեմ, Եւ չեմ հանձնվի խավարամիտներին ու ստորներին…

Եկ հոգիս փախչենք աշխարհից հոռի, կտրենք ու անցնենք դաշտ,այգի ու արտ, տրվենք երկնքին պարզ ու անթերի, մոռանանք օր,ժամանակ ու կյանք: Եկ հոգիս խաչվենք արծվի թևերին, թռչենք ու հասնենք բարձր սարերին, տրվենք ճերմակին անմեղ ամպերի, հետևում թողնենք ցավ,կարոտ ու լաց:

Իմ պարտեզում նորից ձմեռ է, ծառերը մահերգ են երգում, երկինքը պատվել է մեռելաբույրով, ճերմակ սավանով ծածկվել է բնության հայելին։ Նորից բացակադ է միակ ընկերս,իսկ ժպիտդ կոկորդս է խեղդում։ Դու այդպես էլ չսովորեցիր նկատել ներկայությունս, իսկ ես այդպես էլ չդադարեցի կարոտել բացակադ։ Երևի խմեմ պարտեզիս կենացը՝ թո՛ղ խաղաղ ննջի ու ինքնավիժեմ՝ծնվելու հույսով, բայց այս անգամը քեզանից [...]

Երբ քեզ աշխարհս դարձրի, Տիեզերքն աշխարհիս ստվերը դարձավ, Քո բույրը շնչիս՝ աչքերս փակած, Աշխարհն ավելի լուսավոր դարձավ….

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն, կհալվեն մոմի շթի հետ։ Մեզանից հետո դեռ բազում սերեր կանձրևեն լու՜ռ պատուհանի տակ, Մեզանից հետո դեռ կասվեն բառեր կես լուրջ, կես կատակ։

Այս պահն էլ կանցնի, անցյալ կդառնա Անցյալ է վաղը, անցյալ՝ապագան Թեկուզ և մարե՞ն հույսերը վառման Անցյալները, երբեք չեն վերադառնա։   Թե որ փնտրես ինձ անցած հուշերում, Կտեսնես պատկերս կարոտից խամրած, Որ սպասումից մարած օրերում Դարձել է անե ստվեր խավարած։

Երկար գիշեր՝ ցուրտ ու մութ, մոմե մարմին ՝սևաչյա, ա՜խ ինչ անուշ է բուրում ծածկոցն իմ ծեր,հնամյա: Անքուն գիշեր ու կարոտ, արևաքաղց պատուհան, ճերմակ շապիկ՝մերկ,կրքոտ, որբ ու անտեր կայարան:

  Ես մոլորվել եմ Աշխարհամիջյան ճամփաբաժանի Խաչուղիներում, Գծված-չգծված այս սահմանների Անմտության մեջ, Գրված-չգրված օրենքներում սին, Ուր թլպատվում է Ոգին մարդկային…

ՄԻՍԱՔ  ՄԵԾԱՐԵՆՑԻ մահվան 111-րդ տարելիցի առթիվ (19 հունվար 1886- 5 հուլիս 1908)   ԱՐԵՎԻՆ Հարավի մեղմ ու լիաշունչ հովին հետ, որ վաղուց երազված համբույրի մը պես, իմ սիրակարոտ հոգիս հեշտանքով կը լիացնե, շողա՛, ո՜վ արև, շառափներովդ ոսկեծայր, մառախլապատ Երկունքիս մեջ` ուր Մտածումը կը դեգերի ուղեմոլար, շողա՜, շողա՜, բարի՜ արև, հիվա՜նդ եմ…։

Հեղափոխությունից, հաղթած պատերազմից, անկախության տոնից հետո փողոցը մաքրող հավաքարարը՝ մռայլ, գլխիկոր, երբեք չի մտածում հեղափոխության, հաղթանակի ու անկախության մասին հատկապես:

Սիրտդ բացելուց` եղիր ուշադիր, Գաղտնիք վստահիր հազարից մեկին, Պետք չէ հավատալ մարդկանց անխտիր, Կդավաճանեն նորից ու կրկին։ Գուցե համարես սրտակից ընկեր, Բայց ցավիդ վրա անգամ ծիծաղեն, Շռայլեն բազում գովեստի խոսքեր, Սակայն թիկունքից շատ ցավոտ դաղեն։