Այսօր քաղաքը մի լիրբ, քած շան պես արյուն կլափի և մի ողջ գիշեր կոռնա դաշտանացավից, անձրև կտեղա արգանդից այն պիղծ, որից և ծնվեց մանուկն այն ագահ, ով ծծեց կուրծքը դավաճան կյանքի՝ շուրթին առնելով վրեժ, նախանձ ու շահ:

  Դերս ավարտվեց, չ՛փնտրեք դուք ինձ, ես այնտեղ եմ, որտեղ աստղերն են մեռնում լու՜ռ հավերժության նվագի ներքո, որտեղ չկա մենք, չկա ես ու դու,չկա իմ և քո։

Դու մի խենթ պոետ’ ով,արևից պսակ հյուսել անգամ գիտի, գիտի բոբիկ օվկիան կտրել’չխորտակվել, գիտի ինչպես կենդանացնել մեռած հոգուն և նոր շունչ տալ հատած ծառին, ինչպես սիրել անգամ նրանց ում չեն սիրում և սեր դաջել կարոտով լի պատուհանին։

  Քո վերադարձին կարմիր կհագնեմ, Մի քիչ կբացեմ մեղավոր ծունկս, Առաջվա նման հպարտ կկանգնեմ, Քեզ կխենթացնի նորից աչքունքս։ Դու սեր կերգես` ուսերս գրկած, Ու քեզ կձուլվի կարմիրը հագիս, Քեզանով կանես իմ հոգին փրկած, Նորից կվառվեն մոմերը վանքիս։

  Մենության խավար զնդանից կրկին Ես վերադարձա հզոր ու հպարտ, Եվ ինձ ողջունեց աղմուկը զվարթ, Ու նոր խնդությամբ այրեց իմ հոգին… Անխոս տանջանքիս գիշերում անքուն Իր հուրը վառեց պայծառ մի կարոտ — Նոր սիրով լեցուն՝ դարձա ես ձեզ մոտ, Եվ նոր երգեր են հնչում իմ հոգում։

Երկնքում Տերն է քնած, Երկրում մեղքն է անքուն, Հավատն իր աղոթքը թողած, Ուրիշին է անիծում թաքուն: Վերևում սերն է ճախրում, Ներքևում` մի դահիճ սպասում, Ջրերը ելել են հունից, Ցամաքում հողն է ճաքում:

  Երբ կորոշես ինձանից գնալ`նկարիր դու ինձ, Մի վերջին անգամ ուզում եմ դաջվել հոգուդ աչքերին, Կտավդ ներկի՛ր ալ կարմիր գույնով ու կոչի՛ր <<թախիծ>> Ու հիշի՛ր, որ դու միշտ մնալու ես աչքերիս գերին։

Քո անապատում ես մոլորվեցի և տապից քրտնած՝ մարմինս տկար, հազիվ քարշ տալով հասա օվկիանիդ, լու՜ռ արտասվեցի դիակիս առջև

  Քո աչքերում մի լույս տեսա, Արև տեսա քո աչքերում։ Անվերջ թախիծ ու տառապանք, Կարոտ տեսա քո աչքերում: Քո աչքերում ժպիտ տեսա, Լուսե երազ ու լուռ սփոփանք, Խուլ, մշուշոտ հեռուներում Մի ափսոսանք խոր ու անհուն:

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն,կհալվեն մոմի շթի հետ։

Դու մի խենթ պոետ’ ով,արևից պսակ հյուսել անգամ գիտի, գիտի բոբիկ օվկիան կտրել’չխորտակվել, գիտի ինչպես կենդանացնել մեռած հոգուն և նոր շունչ տալ հատած ծառին, ինչպես սիրել անգամ նրանց ում չեն սիրում և սեր դաջել կարոտով լի պատուհանին։

Կգա մի օր` կհասկանամ, Որ ապրելուց ուշացել եմ, Կյանքն անցել է հենց իմ կողքով, Իսկ ես կանգնած նույն կանգառում` Իմ ապրելը` մոռացել եմ, Միշտ մնալով իմ անցյալում, Ներկաս` բախտի կամքին թողած` Ապագայից վախեցել եմ։

Ծիրանեգոյն մայրամուտիս Բորբ շողերով եմ ես արբշիռ Որոնք կարծես հուրքը ունին Սիրոյ վերջին տաք համբոյրին…

ԳԱԲՐԻԵԼ ԳԱՐՍԻԱ ԼՈՐԿԱ Ձոն Սալվադոր Դալիին 1926   Մի վարդ բարձրուղեշ` քո երազների պարտեզում բացված: Կոփանված անիվ՝ համաձուլվածքում մաքուր պողպատի: Լեռը մերկացած գաղջ մառախուղից տպավորապաշտ: Եվ գորշությունը՝ պատվարն իր զիջող ամենավերջին: Նոր նկարիչներն արվեստանոցում իրենց սպիտակ ամուլ ծաղիկն են կտրում արմատից քառակուսաձև: Սենի ջրերում սառցազանգվածն է մարմարաճերմակ սառույցով պատում մգլած բաղեղն ու պատուհանը սև:

Դուք տարաք ինձնից ամեն,ամեն բան, ինձ մնաց միայն մարմինս անտեր, ես անցա կյանքի քարքարոտ ճամփան և սեր մուրացի հազար ու մեկ գիշեր։ Քամուն խառնեցիք թևերս փետուր, ինձ մնաց միայն ապակե հոգիս, ես դարձա և’ օդ,ես դարձա և’ ջուր, դարձա և հացը ձեր սեղանների։

Oct 25, 2019 4:00 pm By Ibrahim Seven In the midst of the bloody war in Syria, the Kurds took advantage of the chaos and claimed control over northern Syria in 2012. They established a so-called “government” there led by the Kurdish Democratic Union Party or PYD. Its armed force is the YPG (People’s Protection [...]