Ասում են, թե մի աղջիկ Ամեն-ամեն առավոտ Մազերն արձակ ու բոբիկ Շրջում էր դաշտ ու արոտ: Ու դեռ արև չծագած, Սրտում պահած վիշտ ու սուգ, Շրջում էր նա վշտացած Թափում էր ցող-արտասուք: Տխուր արցունք աչքերին, Հոգին ամպած, սրտում ցավ, Պատմում էր նա վարդերին՝ Սիրածն ինչպես հեռացավ: Պատմում էր նա ու լալիս, Շրջում էր նա դաշտերում, [...]

Թա’փ տուր ծնկներիդ փոշին, Հրաբոսո’ր կին, Քո հրաբխի լավան միշտ է ժայթքելու Եվ այրելու է անցյալի ոտնահետքերը… Քո շաղ տված արնագույն վարդերի բույրից Դեռ արբելու են սիրո գերիները… Բայց դու մնալու ես անհաս ամենքին` Դառնալով հրե հարսը երկնքի:

Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝ Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով։ Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական կարոտներով ու սիրով։ Մենք սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝ Անրջական ինչ-որ կարոտ, ինչ-որ սեր։ Ու սիրում ենք առավոտից իրիկուն Ճամփա երթալ ― ու հավիտյան երազել։ Աչքերիս մեջ մենք պահել ենք երկնային Ճամփաների հեռուները դյութական ― Ու անցնում ենք ուղիներով [...]

Լռում են հանկարծ էջերը խոսուն, Անցյալի հուշն է, ա՜խ, խոցում սիրտս, Ու հոգիս տանջող հարցեր են լցվում Ու մոլորվում է հոգնատանջ միտքս:

Դուք ինձ չե՞ք ասի, որբացած բներ, Ի՞նչ էին խոսում իրար ականջի Արագիլները չվելուց առաջ: -ՏԱՌԱՊՈՒՄ ԷԻՆ: Դուք ինձ չե՞ք ասի, աստղեր ու արև, Ի՞նչ էին խոսում իրար ականջի Արագիլները չվելու պահին: -ՏԱԳՆԱՊՈՒՄ ԷԻՆ:

Երեխայի տերը դու ես, Ծննդաբերության ցավ տանողը՝ ես եմ, Ընտանեկան ազգանունը քոնն է, Տան ծառան՝ ես, Տան գրքույքը քո անունով է, Տնային աշխատանքը իմն է: Չորս ամուսնությունը քեզ համար է, Սիրո կարոտը՝ ինձ համար: Հազար հոգու հետ կենակցելը քեզ համար է Քավության դատավճիռը՝ ինձ համար: Ցանկությունների բավարարումը քեզ համար է,

Սրտիս խորանում՝ տաքուկ մի բջջում, Նուրբ ծածկել եմ քեզ իմ սեր կորսված, Ծածկել եմ մեղմիկ սավանով ոգուս Արյան շիթերիս ծովում փոթորկված: Խփում է սիրտս, զարկվում պատեպատ, Փոթորկվում մահիդ լուրից անիծված, Սրտիս տաք բջիջն անգամ չի շարժվում, Որ չխարխլի խորանս հանկարծ:

Դու իմ նիրվանա՜, Վերերկրային դու իմ էությու՛ն՝ Անտանելի է օրենքն աշխարհի, եթե ըստ դրա՝ չեմ լինի քոնը, ու պետք է ապրեմ իբրև սովորական մի մահկանացու։ Ինձ բնավ պետք չեն գողգոթաներ ինքնամաքրման և ուղիներ հարդագողի, ես նախընտրում եմ ապրել որպես մի մեղսավոր, ու հավերժի առաջ ինձ զոհաբերել՝ քեզ հետ մի վայրկյան ապրելու համար:

Այս դարը երբեք հանճար չի ծնի. Կծնի գաճաճ, հանճար կսպանի, Քանզի սա դար է սառը սպանդի, Կեղծ պերճանքներով դատարկ խոսքերի, Շքեղ փողկապով քայլող հոսքերի, Որ պորտֆելներով սուտ են ման ածում: