Արի, անձրևի հետ, կաթիլի հետ, առավոտյան։ Արի, երբ կպոկվի ծառի ճյուղից նրա վերջին հույսը կյանքի։

ցրտահարվում եմ չծռվող ճյուղի նման` կանգնած… տերև է կաթում թևերից իմ պաղ, հողը գրկում է համբույրը նրա…

Իմ շուրթերին դեռ համբույրիդ համն եմ զգում, Ու շոյանքդ, ու տաք շունչդ ականջիս տակ, Իմ մատներից դեռ քո սիրո բույրն եմ առնում, Եվ այդ բույրին խառնում իմ սերը անապակ: Քո ձեռքերը դեռ շոյում են իմ մարմինը Ու ես դանդաղ նվաղում եմ քո գրկի մեջ, Քո աչքերը նկատում են իմ անկումը, Բայց շարունակ ինձ պահում են [...]

Թե իմ լինելով՝ կծաղկի գարնան Գոնե մեկ ծաղիկ, Եվ չլինելուց՝ կպոկվի աշնան Գունատ մի տերև, Ապա կմեռնեմ խաղաղված հոգով, Կարծելով կյանքում՝ Եղել է մի շունչ երջանիկ ինձնով, Նաև առանց ինձ՝ Մի շունչ պակասել խաղաղված հոգով, Ինձ պես անխռով աշխարհ է եկել, Գարունից աշուն ապրել ու անցել… «Կապույտ Աղջիկ»

Ծանր հյուսքերդ բեռից արձակիր, կարիր ուսերիդ կարոտ քնքշության, շուրթերդ ներկիր թունդ գինով կարմիր, թող այդ ճամփեքը որբ կիսատության: Թքիր ճակատին էս մրոտ կյանքի, դարձիր գիշերվան կին ու բախտակից և մի հավատա երկնի կապույտին, ըմպիր ճախրանքի ոսկե գավաթից: Քանդիր ճերմակը մարմնիդ կարկատած, սատանայի հետ անկողին կիսիր և բախտի հերն էլ էնտեղ անիծած արբունքի բույրով մարմինդ օծիր: [...]

Գալիս է մի պահ, որ դու լրիվ մենակ ես մնում, հասկանում ես, որ քոնը՝ դո՛ւ ես։ Այդ օրը դու վերջապես քաջություն ես ունենում ընդունել, որ աշխարհում՝ միլիոնավոր մարդկանց կողքին, դու մեն մենակ ես։ Հասկանում ես, որ նրանք, ովքեր կողքիդ են ֆիզիկապես, իրականում բացակա են, չկա՛ն։

դու՛ ընկեր այդտեղ քո մութ խցի մեջ տխուրաթյան ծովում որ վաղուց արդեն այրվել֊վերջացել ու լույս ես տենչում կյանքիդ գիշերում, ուզում եմ ասել ձեռքս բռնի՛ր..

Աղոթք ես դարձել դու իմ շուրթերին, դու իմ երազանք,գոյության իմաստ, դարձել ես ,դու լույս,իմ ճանապարհին, դու իմ արշալույս,կյանքիս լուսաբաց: Քո ափերի մեջ,թող սերն իմ խեղդեմ, քեզանով ներկեմ գիշերն իմ անգույն, սև վարսերդ մատներով իմ, մեղմիկ շոյեմ ու խոստովանեմ՝ ես սիրում եմ քեզ…

    Ես հավատում էի, երբ Ադամորդիդ արյամբ շաղախված իր խիղճը թաղեց մեղքերի հորում, երբ լիրբը իր սուրբ դիմակը հագած կեղծ քունը գտավ սատանի ծոցում, երբ անմեղներին խաչը հանեցին՝ չարը տիրեց դավաճան հոգուն, երբ Հուդաները կախաղան հելան՝ հավասար դարձան անմեղ մեռյալին, և ,երբ ճերմակը խառնվեց հողին ու ողջ մարմնով բղավեց՝

  Այսօր քաղաքը մի լիրբ, քած շան պես արյուն կլափի և մի ողջ գիշեր կոռնա դաշտանացավից, անձրև կտեղա արգանդից այն պիղծ, որից և ծնվեց մանուկն այն ագահ, ով ծծեց կուրծքը դավաճան կյանքի՝ շուրթին առնելով վրեժ, նախանձ ու շահ:

  Դերս ավարտվեց, չ՛փնտրեք դուք ինձ, ես այնտեղ եմ, որտեղ աստղերն են մեռնում լու՜ռ հավերժության նվագի ներքո, որտեղ չկա մենք, չկա ես ու դու,չկա իմ և քո։

Դու մի խենթ պոետ’ ով,արևից պսակ հյուսել անգամ գիտի, գիտի բոբիկ օվկիան կտրել’չխորտակվել, գիտի ինչպես կենդանացնել մեռած հոգուն և նոր շունչ տալ հատած ծառին, ինչպես սիրել անգամ նրանց ում չեն սիրում և սեր դաջել կարոտով լի պատուհանին։