Ճերմակ մարմինն իմ դարձրեցիք հող և ցավ ներկեցիք շուրթերին նրա և ես ատեցի համը համբույրի, ինձ մեղադրեցիք՝ սիրել չգիտի։

Ես մրսեցի, բայց այդպես էլ չտաքացա, որ լավ զգամ, Ցավ զգացի, և ցավերս երբեք չանցան, Որ հասկանամ իչքան լավ է առանց ցավի, Մի օրն ի՞նչ է, ես մի ողջ կյանք արտասվեցի, Բայց այդպես էլ չհասկացա ուրախն ի՞նչ է, Եղավ նաև դատարկություն, բայց չլցվեց, Ճանաչեցի անգամ մութը, լույսն այդպես էլ չողջունեց,

Ես որոշեցի այսօր հեռանալ ինքս ինձանից Ու կնճիռներս թողեցի իմ հին հայելու վրա, Վաղը աշխարհին հաստատ կնայեմ այլ պատուհանից, Նոր կյանք անցյալից միայն չխամրող ժպիտներ տարա։ Այսօր պարզ տեսա իմ ճիշտ ապրելու շա՜տ մեծ սխալը, Կյանքի չափ երկար մի գիշեր անցավ մտազբաղ, անքուն, Նորից չափեցի իմ կյանքի ամեն չստացված քայլը, Ու որոշեցի, որ է՛լ չեմ […]

Կան երևույթներ, զգացողություններ ու կյանքի փուլեր, որոնց մասին մարդն ինքն իրեն հետ խոսելիս անգամ կարկամում է։ Սակայն այդ նույն թեմաներն ու երևույթներն Աննա Հովհաննիսյանի պոեզիայում այնքան սրտամոտ, այնքան յուրաքանչյուր մարդու սրտին համահունչ են ներկայացված, որ նրա յուրաքանչյուր ստեղծագործություն ընթերցելիս ընթերցողը մի պահը մորեմերկ է մնում իր սեփական մտքերի հետ ու է՛լ ավելի լավ է ընկալում […]

    Կյանքը պարգև՝ վերից տրված, Մեծ շուկա է դարձել ահա, Հազար տեսակ ապրանքներ կան, Մեկը մեկից թանկ ու էժան, Որակներով բազմատեսակ, Բայց դե՛ գինը որոշվում է Վաճառողի գորշ էությամբ:

Ճշմարտությունը դառն է թվում առանց մեղր, բայց ո՞վ գիտի համը աղի, եթե միայն անալի է սուտը քաղցր… Լավ է լինել քաղցր կաղին, Քան թե խուրմա այն էլ խեղդող, Լավ է լինել հոսող առու, Քան թե մնալ ցամաքած գետ։ Լավ է լինել ազնիվ՝ աղքատ, Քան թե հարուստ սապատավոր։ Լավ է լինել փայտե մի սուր, Քան թե […]

Խրատում էր մայրը որդուն. – Որդիս ջուրը խնայիր, Ու պատառը` ավել հացիդ, Աղբամանը մի նետիր։ Դու քեզ համար անհոգ ապրում, Վազվզում ես պարտեզում, Բայց քեզ նման շատ փոքրիկներ, Հաց են մուրում փողոցում։

Քեզ մոռացա , մոռացա այնտեղ, ուր որսորդները խիղճը կորցրին, և ճերմակն օդում մի վերջին անգամ պար եկավ քամու նվագի ներքո ու խաչվեց հողին: Քեզ ես մոռացա , ճամփաբաժանին, ուր օդում հազար ճայեր խեղդվեցին, իսկ նավերն այդպես էլ հողին չհասան, ծառերն անպտուղ,անսեր մնացին, իսկ արևները ծովը նետվեցին և էլ չգտան ետդարձի ճամփան:

Մեղմիկ շոյելով մարմինս մոմե, շուրթերդ դանդա՜ղ կիջեցնես ներքև, ապա մեղրահոտ մատներով կոպիտ կհպվես կրծքիս և կհամբուրես ՝ կուրծքս կդողա՜:

Ընդարձակ հանդում՝ գետակի ափին, առավոտի պաղ շաղը կանաչին՝արածում էին իրար կողք կողքի՝ նույն գոմում ապրող էշն ու ոչխարը:

Իմ հեռացող գարնան շուրթին կանաչահյուս վերջ է խաղում, Սրբագործված այգիների մեղմ հովերն են հուշերգ մաղում։ Դեռ աշունոտ, պա՜ղ սրտերում կռունկները նոր կյանք հինում, Ցորյանների թավ նազանքը հրաժեշտի գավն է պարպում։