Ամենահորդառատ անձրեվը քո արցունքներ էին, Որ հեղեղել էին աշխարհը հիմնովին: Դանդաղ հոսող քո արցունքները, Իմ կայնքի վերջին կաթիլներն էին, Որ թափվում էին սրտիս վերքին: Աչքերիդ խորքի օվկիանը, որ ցամաքել էր, ամայացել,

Մութ գիշերն է ծանրացել շնչիս վրա դառնացած, Ու խավարն է կլանել պայծառ խոհերս լուսե, Կայծակնահար մտքերս կուչ են եկել սարսափած, Մահն է նրանց չարակամ իր պատյանում պարուրել։ Որքան երազ է լափում այս գիշերը աստղազուրկ, Սրտիս հեռու անկյունում սև ծածկոցներ է գործում, Ու հնչում է դառնահեծ մի մեղեդի ողբահյուս, Անտեր մի հույս իր վերջին կարապի երգն [...]

Անցել են վաղուց մի քնքուշ ամառ Ու այգաբացներ՝ ջերմությամբ լցված, Հիմա մի հուշ է մնացել միայն Այն խենթ օրերից՝ խինդով արբեցած։ Որքան մեղմ էին առավոտները, Նազանք էր կաթում արևի շողից, Քո՝ հոգի այրող սեր֊բարևները Հանում էին ինձ գիշերվա քնից։ Օդը լցվում էր երջանիկ բույրով, Որքան թովիչ էր թվում ամեն բան, Ես ապրում էի միայն քեզանով, [...]

Այստեղ ոչինչ իմը չէ. Ես կանգնած եմ գլխահակ. Չէ, երկնային թևեր չեն Ինձ բարուրել այսքան տաք: Մենությունն է գրկել ինձ Թևակոտոր հավքի պես, Խորթ են ամեն տենչ ու իղձ, Անուրջներս բոցակեզ: Անդրադարձն է երկնքի Հոգուս կապույտը հյուսել, Ես սովոր չեմ փշրանքի, Ինձ խելահեղ սեր տվեք: Այստեղ ոչինչ իմը չէ… Ոչ մարմինը բզկտված, Ոչ էլ անբիբ [...]

Այս սառն աշխարհում քո սերն ինձ հետ է, Ինձնից հեռացած իմ միակ երազ, Քո ջերմությունը վերքերիս դեղն է, Քո թողած վերքը արնածոր մնաց։ Այս ծուռ ճամփեքին հոգիդ ինձ հետ է, Ինձ վերից հսկող մաքուր իմ երազ, Իմ ամբողջ կյանքը առանց քեզ դեր է, Խաղի ավարտին դեռ ինչքա՞ն մնաց… Ես քանի դեռ կամ, շուրթերիս երգն է, [...]

Այն փողոցներում արևո՜տ, գունե՜ղ, որտեղ դեռ մեր անցյալն է ննջում իր վրա քաշած ծածկոցը այն հի՜ն, որի թելերը մեր սերն են բուրում, լու՜ռ անձրևում է կապույտ ծերունին։ Եվ գիշերներում մեր հավերժության, որտեղ սեր նկարեցինք ճերմակ սավանին աստղերից թաքուն, դեռ արտասվում է մեր սիրո քամին, ում մոռացանք մեր երազներում։

Դեռ չի պարզվել օրը նորաբաց, Կաթնամշուշ է երկնքից կաթում, Մի սառը քամի ձեռքիցս բռնած Հին փողոցով է նորից ինձ տանում։ Քայլում եմ դանդաղ ու հուսալքված Ոչինչ չեմ ուզում, ոչինչ չեմ զգում, Մտքիս հավքերը բները լքած Դեպի ավետյաց երկիր են չվում։ Չեն հաղթահարվում չնչին կրքերը, Մարդը գերի է մնում ինքն իրեն, Եվ անհնար է շունչը փրկելը, [...]

Ուշ է արդեն, ուշ, մարել է լույսը, Սառել է շուրջս, սառել ամեն բան, Քամվել է արդեն իմ վերջին հույսը, Ու ինձ անցյալ է տանում այս ճամփան։ Անցյալը իմն է, այն ես եմ հյուսել, Այնտեղ եմ թողել իմաստը կյանքիս, Այս նոր օրերում ամեն ինչ փուչ է, Անմիտ մարդիկ են հարվածում վերքիս։ Գնամ ու փարվեմ իմ հին [...]

Դու՛ք ուզում եք, անվերջ հրեք, Որ ինձ ծնկի՝ ընկած տեսնե՞ք, Դուք ուզում եք, ձեր չեղածով, Իմ եղածը ջրե՞ք, ծածկե՞ք։ Ամպագոռգոռ բիրտ խոսքերով, Հոգիս մռայլ ամպով պատեք, Այդուհանդերձ հպարտանաք, Թե դուք մա՛րդ եք, իբր մարդ ե՞ք։ Եվ չգիտեք, որ իմ հոգին՝ Ազնվության կարոտ ճամփից, Արդարության լույսն է գտնում, Անգամ խավար քարանձավից։ Արևիկ Թերզյան 06.05.2018  

Իմ խղճի ձեռքին դարձել եմ գերի, Արժան֊անարժան՝ նա չի ճանաչում, Իմ վստահության հողերում բերրի՝ Կեղծավորների բերքն է կանաչում։ Այդպես էլ հոգիս չհասունացա՛վ, Ու խորամանկել՝ նա չսովորեց, Սուտ ու կեղծիքի մեծ ճամփով անցավ, Բայց սուտը սրտում չտեղավորեց։

  Իմ մոլորակը տարբեր է ձերից, Դուք չեք հասկանա իմ լեզուն երբե՛ք, Ես չեմ ծանրացել մեղքերիս բեռից, Դուք ձեր մեղքերը մտովի հաշվեք։ Ինձ նայեք դուք ծուռ, կամ էլ` անտարբեր, Իմ գույների մեջ չկա գորշություն, Թե ընկնելուս եք սպասում անհամբեր` Մաղթում եմ ես ձեզ ծո՜վ համբերություն։

Փակեմ աչքերս… Կերպարդ գունեղ ու վառ՝ Կոպերիս տակ նկարեմ Ու տրվեմ ափերին քո տաք, Անհուն սիրտդ գրկեմ Այնքա՜ն, այնքա՜ն ամուր, Որ երկինքդ մաղի Մի լուսնահար թախիծ, Ու բերկրանա հողս պապակ, Որ քո անցած ճամփաներին հառնեն վարդեր՝ Բա՜ց ամպագույն, Ու այն փնջած՝ Դու գաս ինձ մոտ։

  Արի՜, Նո՛ր Տարի, Գալուստդ բարի՜, Եվ արթնացրո՛ւ քո թնդուն քայլով Ուշ մնացածին, Քնով տարվածին. Տո՛ւր ապաքինում հոգով ցավածին, Հիասթափվածին՝ նոր մի հիացում, Սիրասթափվածին՝ մի նոր միացում.