Ծիրանեգոյն մայրամուտիս Բորբ շողերով եմ ես արբշիռ Որոնք կարծես հուրքը ունին Սիրոյ վերջին տաք համբոյրին…

ԳԱԲՐԻԵԼ ԳԱՐՍԻԱ ԼՈՐԿԱ Ձոն Սալվադոր Դալիին 1926   Մի վարդ բարձրուղեշ` քո երազների պարտեզում բացված: Կոփանված անիվ՝ համաձուլվածքում մաքուր պողպատի: Լեռը մերկացած գաղջ մառախուղից տպավորապաշտ: Եվ գորշությունը՝ պատվարն իր զիջող ամենավերջին: Նոր նկարիչներն արվեստանոցում իրենց սպիտակ ամուլ ծաղիկն են կտրում արմատից քառակուսաձև: Սենի ջրերում սառցազանգվածն է մարմարաճերմակ սառույցով պատում մգլած բաղեղն ու պատուհանը սև:

Դուք տարաք ինձնից ամեն,ամեն բան, ինձ մնաց միայն մարմինս անտեր, ես անցա կյանքի քարքարոտ ճամփան և սեր մուրացի հազար ու մեկ գիշեր։ Քամուն խառնեցիք թևերս փետուր, ինձ մնաց միայն ապակե հոգիս, ես դարձա և’ օդ,ես դարձա և’ ջուր, դարձա և հացը ձեր սեղանների։

Oct 25, 2019 4:00 pm By Ibrahim Seven In the midst of the bloody war in Syria, the Kurds took advantage of the chaos and claimed control over northern Syria in 2012. They established a so-called “government” there led by the Kurdish Democratic Union Party or PYD. Its armed force is the YPG (People’s Protection [...]

Թող վերջին անգամ ես կրծքիդ փարվեմ՝ ցավս մեղմանա, որբ ու մերկ մարմինս քո գրկում այրեմ՝ մի քիչ ջերմանա, քո վարդաբույրը թոքերս առնեմ ու անմահանամ, մի վերջին անգամ քեզ հետ ես հարբեմ ու ինձ մոռանամ, սատանա բախտի կենացը խմեմ ու մի ողջ գիշեր քո գրկում մնամ, իսկ առավոտյան կհեռանամ լուռ,անշշուկ,անձայն, ափիս մեջ դաջած ցավ ու տրտմություն, [...]

Գիտե՞ս որբությունն իր իմաստն ունի, երբ նկարում ես մի ճերմա՜կ աշխարհ վրձինով անգույն, որտեղ ճերմակն էլ իր գույներն ունի, արդյոք տեսել ես ճերմակ աշխարհի գույները պայծառ տեսե՞լ ես որքան, որքան սիրուն է արևը թախծում: Լսել ես արդյոք գիշերվա խո՜ր լռության մեջ, թե ինչ անուշ են մի մեծ ցավ լալիս աստղերը անքուն և մոմե կուրծքը հպում [...]

Ծով են աչքերդ կին, որտեղ խեղդում ես հույզերդ գաղտնի և կարոտներդ հոգուդ փաթաթված խառնում ալիքին քո սևածովի։ Հող է մարմինդ կին, որտեղ թաղում ես սեր, արբունք ու կիրք և վարսերդ ուսերիդ խաչված տրվում ավազեհատիկին և մոռանում ես ինչ է թույլ լինել։

Հիշում եմ սերն իմ պատմություն դարձած, Ու մանկությունս անդարձ հեռացած, Աչքերիս առաջ աշխարհն անեզերք Տանում է միտքն ինձ, ախ դեպի տիեզերք։ Ավա՜ղ, օրերն իմ, եթե կանգ առնեն Իմ հուշերը հին անվերջ ես թերթեմ,

Այսօր կհագնես ճերմակ շապիկդ, այտերդ կներկես թույլ վարդագույնով, սև ալիքներդ կկարես ուսիդ, շուրթերդ կօծես տաք մեղրաջրով: Քամին խաղ կտա ներսում շապիկիդ, մեղմ համբույր տալով կրծքերիդ փարթամ, մի հաճելի դող կպատի մարմնիդ, քամին կլիզի փորիդ մանանան:

Բարին լինե՛ր, չարը չգա՜ր… Բայց թե լինես միայն մի բուռ, Դու սի՜րտ լինես՝ չորս կողմը՝ քար, Չարը՝ հզոր, իսկ դու՝ տկար, Աղո՛թք անես, թե խաչհամբո՛ւյր, Չարի ձեռքից պրծում չկա՜…

  Ինձ կգտնես սիրո աշտարակում, Ուր որպես լույսի պաշտպան եմ կանգնած, Ու յուրաքանչյուր խավարին լույսով կշանթեմ, Եւ չեմ հանձնվի խավարամիտներին ու ստորներին…

Եկ հոգիս փախչենք աշխարհից հոռի, կտրենք ու անցնենք դաշտ,այգի ու արտ, տրվենք երկնքին պարզ ու անթերի, մոռանանք օր,ժամանակ ու կյանք: Եկ հոգիս խաչվենք արծվի թևերին, թռչենք ու հասնենք բարձր սարերին, տրվենք ճերմակին անմեղ ամպերի, հետևում թողնենք ցավ,կարոտ ու լաց:

Իմ պարտեզում նորից ձմեռ է, ծառերը մահերգ են երգում, երկինքը պատվել է մեռելաբույրով, ճերմակ սավանով ծածկվել է բնության հայելին։ Նորից բացակադ է միակ ընկերս,իսկ ժպիտդ կոկորդս է խեղդում։ Դու այդպես էլ չսովորեցիր նկատել ներկայությունս, իսկ ես այդպես էլ չդադարեցի կարոտել բացակադ։ Երևի խմեմ պարտեզիս կենացը՝ թո՛ղ խաղաղ ննջի ու ինքնավիժեմ՝ծնվելու հույսով, բայց այս անգամը քեզանից [...]

Երբ քեզ աշխարհս դարձրի, Տիեզերքն աշխարհիս ստվերը դարձավ, Քո բույրը շնչիս՝ աչքերս փակած, Աշխարհն ավելի լուսավոր դարձավ….

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն, կհալվեն մոմի շթի հետ։ Մեզանից հետո դեռ բազում սերեր կանձրևեն լու՜ռ պատուհանի տակ, Մեզանից հետո դեռ կասվեն բառեր կես լուրջ, կես կատակ։