Կառավարությունը Համաշխարհային բանկը և այլ պետություները, դիվանագիտական առաքելություն իրականացնողները մեր երկրում ունեն մասնավոր շահեր և չեն կարող համարվել չեզոք. Աննա Շահնազարյան

Posted by norkhosq.net on Februar 28th, 2016

Աննա Շահնազարյանի ելույթը «Պատասխանատու հանքարդյուաբերություն» կոնֆերանսին. «Այս խորհրդաժողովի բուն խնդիրը այստեղ չեզոքություն պահելն է, սակայն, կազմակերպիչները չեն կարող համարվել չեզոք, անկողմնակալ և սեփական շահերը չունեցող: Կառավարությունը Համաշխարհային բանկը և այլ պետություները, դիվանագիտական առաքելություն իրականացնողները մեր երկրում ունեն մասնավոր շահեր և չեն կարող համարվել չեզոք:

Ինձ կգտնես սիրո աշտարակում

Posted by norkhosq.net on September 16th, 2019

Ինձ կգտնես սիրո աշտարակում,

Ուր որպես լույսի պաշտպան եմ կանգնած,

Ու յուրաքանչյուր խավարին լույսով կշանթեմ,

Եւ չեմ հանձնվի խավարամիտներին ու ստորներին…

«Այդ օրվա ականատեսներից գուցե հիշող լինի, թե ով է նստած եղել Պողոս Պողոսյանի հետ։ Օրինակ՝ դաշնակները»

Posted by norkhosq.net on September 7th, 2019

Լիզա Ճաղարյան -ը իր ՖԲ-յան էջում գրել է. – «Ստիվեն Նյուտոնի վկայությունը եթե ուշադիր եք լսել, նա երկու մարդու մասին է պատմում, որոնց Ռոբի թիկնապահները քարշ են տվել «Պապլավոկի» զուգարան՝ «սատկացնելու»։ Նյուտոնն ասում է՝ Պողոս Պողոսյանն ու այդ մարդը երկուսով էին նստած սրճարանում եւ հենց երկուսով էլ մոտեցել են Ռոբիկին։ Այդ մարդու անունը երբեք չի հնչել մամուլում։ Հասկանալի է, որ այդ մարդը սարսափից «անտեսանելի» է դարձել, բայց «Պապլավոկի» այդ օրվա ականատեսներից գուցե հիշող լինի, թե ով է նստած եղել Պողոս Պողոսյանի հետ։ Օրինակ՝ դաշնակները։

Եկ հոգիս փախչենք աշխարհից հոռի

Posted by norkhosq.net on September 5th, 2019

Եկ հոգիս փախչենք աշխարհից հոռի,
կտրենք ու անցնենք դաշտ,այգի ու արտ,
տրվենք երկնքին պարզ ու անթերի,
մոռանանք օր,ժամանակ ու կյանք:

Եկ հոգիս խաչվենք արծվի թևերին,
թռչենք ու հասնենք բարձր սարերին,
տրվենք ճերմակին անմեղ ամպերի,
հետևում թողնենք ցավ,կարոտ ու լաց:

«Քաղաքակիրթ աշխարհի» էությունը

Posted by norkhosq.net on August 29th, 2019

Որքան որ զարմանալի է, այնքան էլ մտահոգիչ ու վտանգավոր, որ վերջին ամիսներին, մենք վկան ենք մի քանի ոչ ոգևորիչ, ավելի շուտ, հիասթափեցնող, այո հիմնականում բացասական երևույթների դրսևորման Հայաստանում, որոնք զարգանալով և լուծում չստանալով, ոչ հեռավոր ապագայում, լարվածություն են ստեղծելու երկրում և լրջորեն վտանգելու են հասարակական տարբեր շերտերի միջև ստեղծված համերաշխությունը և երկրի ապագան։ Այդ երևույթները կարելի է բաժանել երեք մասի.

Առաջինը՝

Դա կառավարության դանդաղ, ոչ կտրուկ գործողությունների պարագան է։ Ինչ խոսք, այսօր Հայաստանում խնդիրները այնքան շատ են, այնքան բարդ, որ պատասխանատու անձերից համառ, համակողմանի աշխատանք է պահանջվում, վճռական, կտրուկ, ճշգրիտ որոշումներ կայացնելու, դրանք լուծելու համար։

Իրոք որ նրանք նախանձելի վիճակում չեն։ Ինչ որ է, հանրությունը անհամբեր է և յուրաքանչյուր դանդաղում՝ չհանդուրժող։

Երբեմն այն տպավորությունն է ստեղծվում, ասես խնդիրներն ու անհապաղ լուծում պահանջող հարցերը այնքան շատ են ու բարդ, նախարարությունները այնքան ծանրաբեռնված, որ չգիտեն, թե, ինչ պետք է անեն, ինչպես անեն, ինչից սկսեն…

Իմ պարտեզում նորից ձմեռ է…

Posted by norkhosq.net on August 26th, 2019

Իմ պարտեզում նորից ձմեռ է, ծառերը մահերգ են երգում, երկինքը պատվել է մեռելաբույրով, ճերմակ սավանով ծածկվել է բնության հայելին։
Նորից բացակադ է միակ ընկերս,իսկ ժպիտդ կոկորդս է խեղդում։
Դու այդպես էլ չսովորեցիր նկատել ներկայությունս, իսկ ես այդպես էլ չդադարեցի կարոտել բացակադ։
Երևի խմեմ պարտեզիս կենացը՝ թո՛ղ խաղաղ ննջի ու ինքնավիժեմ՝ծնվելու հույսով, բայց այս անգամը քեզանից հեռու՝ ապրե՜լ եմ ուզում։

Անի Հերունի Սաջյան

Երբ ողջ տիեզերքն առանց աշխարհիս Ինձ խորթ է…

Posted by norkhosq.net on August 25th, 2019

Երբ քեզ աշխարհս դարձրի,
Տիեզերքն աշխարհիս ստվերը դարձավ,
Քո բույրը շնչիս՝ աչքերս փակած,
Աշխարհն ավելի լուսավոր դարձավ….

Մեզանից հետո

Posted by norkhosq.net on August 23rd, 2019

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ,
Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն, կհալվեն մոմի շթի հետ։

Մեզանից հետո դեռ բազում սերեր կանձրևեն լու՜ռ պատուհանի տակ,
Մեզանից հետո դեռ կասվեն բառեր կես լուրջ, կես կատակ։

«Սատանայի կինը» պատմվածքից

Posted by norkhosq.net on August 22nd, 2019

–Պատմեմ,ի՞նչ պատմեմ,այն,թե ինչպե՞ս ծնվեց ևս մեկ ոչ ցանկալի պտուղ,այն,թե ինչպե՞ս կյանքը ապտակեց ինձ,տիրացավ և լքեց,ինչպես այն լրբին,ում մարմնին տիրեցին,իսկ առավոտյան նետեցին փողոց։
–Ո՞րբ ես դուստրս։
–Այո,ավելի որբ քան որբերը,ես ծնողներիս կողքին որբացա՝երազելով մանկատան անշունչ պատերի մասին,ես երազում էի այդ անտանելի աղմուկի փոխարեն մանկան ծիծաղի ձայնին կարոտ մանկատան սառը սենյակները,ես երազում էի երազել ծնողներ ունենալու մասին։
–Ես չեմ հասկանում քեզ դուստրս,ծնողներդ չե՞ն սիրում քեզ։

Իսկ դու կարոտով երանի կտաս, որ նորից ուզեմ խոսքիդ հավատալ

Posted by norkhosq.net on August 22nd, 2019

Այս պահն էլ կանցնի, անցյալ կդառնա

Անցյալ է վաղը, անցյալ՝ապագան

Թեկուզ և մարե՞ն հույսերը վառման

Անցյալները, երբեք չեն վերադառնա։

Թե որ փնտրես ինձ անցած հուշերում,

Կտեսնես պատկերս կարոտից խամրած,

Որ սպասումից մարած օրերում

Դարձել է անե ստվեր խավարած։

Կյանքիս կորցրած, թե գտած ժամանակը… Բ մաս

Posted by norkhosq.net on August 16th, 2019

Շարունակություն
Բ մաս

Արդեն շատ տարիներ յուրաքանչյուր տարվա ձմեռային ամիսները գրեթե ամբողջովին հատկացնում էի տվյալ տարվա ընթացքում իրականացրածս ճամփորդությունների ընթացքում հավաքած նյութերի մշակմանը: 1991-ին մի քանի, յուրաքանչյուրը՝ 2-3 շաբաթ տևողությամբ ճամփորդություն էի իրականացրել դեպի Վրաստանի՝ Բոլնիսի, Մառնեուլի և Թեթրի-Ծղարոցի շրջաններ: Հարյուրներով երևակելիք, ապա՝ արխիվավորելիք ժապավեններ էին կուտակվել, մաքրագծելիք և տուշելիք մեծաքանակ չափագրություններ (դե այն օրերին ներկայիս համակարգիչներն իրենց «արխիկադ» և մյուս ծրագրերով գոյություն չունեին), գումարած արխիվային և գրադարանային ուսումնասիրությունները: Այդ աշխատանքները հենց ձմեռային շրջանի պարտականություններս էին:

Սակայն, վերոնշյալ դեպքից երեք, թե՝ չորս շաբաթ անց, արդեն՝ 1992-ի հունվարին, հիմա արդեն չեմ հիշում, թե ումից, լուր ստացա, որ Թումանյան փողոցի վրա գտնվող «Հայկական Հանրագիտարանի խմբագրության» աշխատակիցները հենց իրենք այրում են տասնամյակների ընթացքում խմբագրության պահոցներում ամբարված պարբերականները: Այս լուրը ժամ առաջ ուզեցի ճշտել և անմիջապես ճամփա ընկա դեպի Հանրագիտարանի խմբագրատուն: Այդ օրը մենակ չէի, ինձ ընկերակից էր Ազգային Դիվանի ընթերցասրահի աշխատակիցներից մեկը՝ Անահիտ Սարգսյանը:

Կյանքիս կորցրած, թե գտած ժամանակը… Ա մաս

Posted by norkhosq.net on August 16th, 2019

1991 թ. տարեվերջն էր: Էլեկտրականություն չկար, կամ համարյա չկար, գազ նույնպես (դե վրացիքի եղբայրական հոգածության ներքո Հայաստան մտնող գազամուղը շաբաթը մեկ պայթում էր): Մարդիկ տաքանալու համար այրում էին ինչ պատահեր, այն ամենն ինչը հնարավոր էր այրել:

Մինչդեռ անձամբ ես երջանիկ էի, քանի որ ընդամենն ամիսներ առաջ օգտվելով սուֆլիսեցի մի ծանոթիս բարյացակամ վերաբերմունքից փոխադրվել էի արդեն չաշխատող ժամացույցի գործարանի հարևանությամբ գտնվող և հարմարավետությամբ բանգլադեշյան նախորդ բնակարանիս ամեն ինչով դրականապես գերազանցող նոր վարձով բնակարան:

Այդ օրերին էր, երբ մեծահարգ ավագ ընկերս՝ Հակոբ Սանասարյանը, ում այդ շրջանում բավականին հաճախակի էի այցելում, ծայրահեղ մտահոգ ասաց. –չգիտես մեղադրես կամ ոչ, բայց ներկա իրավիճակում մենք մշակութային աներևակայելի չափերի կորուստներ ենք կրում: Մարդիկ համատարած այրում են ամեն ինչ և դրանց թվում անհաշիվ քանակությամբ ամեն տեսակ գրականություն: Խոսքի մեջ նաև ցավով հիշեց, որ կոնկրետ մի հասցեում տեղյակ է, որ նաև հին մամուլ են այրում: Խնդրանքիս ընդառաջ Հակոբն ինձ փոխանցեց իր իմացած այդ հասցեն: