Վերջին օրերին ԱԺ-ում քննարկվում էր Ամենայն Հայոց կաթողիկոսին պաշտպանելու հարցը։ Հենց միայն այն հանգամանքը, որ Հանրապետական կուսակցությունն էր այդ բանաձևի հեղինակը, խոսում է այն մասին, թե որքան է այդ կուսակցությունը սնանկացել, ավելի շուտ որակազրկվել, որ վերապրելու համար դիմում է նման քայլի և կառչում է վերջին երերուն ծղոտից։ Իհարկե որ այդ քայլը անիմաստ էր և ոչ մինչև վերջ մտածված։ Թե ինչու է հատկապես հիմա կաթողիկոսին պաշտպանելու հարցը բարձրացվում, դա էին փորձում հիմնավորել մի քանի պատգամավորներ, սակայն նրանց ելույթները և փաստարկները այնքան անօգնական էին ու պարզունակ, որ այն տպավորությունն էին թողնում, ասես իրենք էլ համոզված չէին, թե իրոք ամենայն հայոց կաթողիկոսի կյանքը Հայաստանում վտանգված է և նրան պաշտպանել է պետք. որ ուժերի՞ց, հարցը այդպես էլ մնաց բաց։ Դրա փոխարեն կուսակցության խոսնակ՝ Շարմազանովը ԱԺ-ում իր կաշվից դուրս էր գալիս, իր ամբողջ հռետորական կարողությունը վկայակոչում էր փաստելու, որ կաթողիկոսին պաշտպանելու հարցը բխում է պետականության շահերից։ Լսենք, թե նա ինչ է ասել քվեարկությունից հետո․

by Professor Hovhanness I. Pilikian

*

The room was brimful of every imaginable political hue, from Left to Right, expressing their views of the Syrian situation freely and with no political inhibitions.  In fact, the star-speaker of the evening was Peter Oborne, perhaps Britain’s best pen-pusher on politics, but definitely the most Right wing of the Right-wingers and Ringers, with a regular whole page in the Saturday Mail.

I love Oborne’s knowledgeable writing so much, that I frequently think to myself, (why should) How could Peter Oborne be so horribly right wing?  Could he not be a tiny bit Socialist, as he works his way weekly through the stinking mist of the pigsty-swamp he stirs up every week clarifying the political issues of the day.

Ռուզան Խաչատրյան

Վերջին օրերին Հայաստանում տիրող ադրբեջանամոլությունն ու ադրբեջանցիների ընկերությամբ հպարտացողները վրդովեցրել են Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻՆ: Պացիֆիստական նկրտումներով տարված հանրությանը Ռուզաննան հիշեցնում է ոչ միայն Արցախյան պատերազմն ու Քառօրյան, այլ նաեւ 1915-ի ու սումգայիթյան ոճրագործությունները` ադրբեջանցիների ու նրանց եղբայր թուրքերի կողմից. «Մարդասիրության մեծ ջատագովներ, ձեզ ինչո՞ւ է թվում, թե նա, ով թուրքին չի սիրում կամ ընկերություն չի ուզում անի թշնամու հետ` ադեկվատ կամ մարդասեր չէ: Իսկ չե՞ք փորձել մտածել, որ այստեղ ուղղակի ազգի արժանապատվության հարց կա, դարերի թափած արյունը չպղծելու հարց կա, ի վերջո` հաղթող ժողովրդի պայքարի ու ուժի ոգին չկոտրելու ու չթուլացնելու հարց կա…»:

«Արաքս» շաբաթաթերթ, Թեհրան, 13 նոյեմբերի 2018թ.

Կիլիկիո կաթողիկոսության կայքէջից տեղեկանում ենք, որ 8 նոյեմբերի 2018 թվին, կրկին անգամ հանդիպում է տեղի ունեցել Արամ կաթողիկոսի և ՀԲԸՄ նախագահ՝ Պերճ Սեդրակյանի միջև, որի ընթացքում քննարկել են նույն հարցերը, ինչ քննարկվել էին նույն թվականի օգոստոսի 25-ին՝ «Հայաստանի ներքին կացութեան, եկեղեցի-պետութիւն յարաբերութեան և Հայաստան-Սփիւռք գործակցութեան առնչւած մի շարք հարցեր»:

Լրատվության մեջ չի նշվում հերթական քննարկումների անհրաժեշտության և արդյունքի մասին, ուստի և ակամայից հարց է առաջանում, մինչ վերջերս,

Ռուսաստանում ՀԿ-ներին արգելեցին դրսի գումարներով ֆինանսավորումը: Հայաստանում շարունակում է ավելի թափ ստանալ: «Քաղաքացիական գիտակցություն» Հկ և բազմաթիվ այսպիսի հասարակական կազմակերպություններ աշխատում են տարբեր ծրագրերի անվան տակ՝ որոնց անդամների մեծամասնությունը չգիտեն էլ, թե ո՞վ և ինչի՞ համար է ֆինանսավորվում  տվյալ կազմակերպությունը, ի՞նչ նպատակ է հետապնտում և ուր է տանում ինքն իր ձեռքով ժողովրդին:

ԱԱԾ, ինչու չէ նաև կառավարությունը, այս առումով անելիք ունեն: Այլապես, մի քանի տարի հետո, կունանանք այնպիս հասարակություն, որը ոչ թե ՀՀ իշխանությանը կենթարկվի, այլ այդ գումարները հատկացնող  համաշխարհային իշխանններին:

«Քաղաքացիական գիտակցություն» հասարակական կազմակերպությունը ստեղծվել է 2012 թվականին, սերտ գործընկերային կապեր ունի նաև ԱՄՆ Միջազգային Ժողովրդավարության Զարգացման կողմից ֆինանսավորվող «Ազգային Ժողովրդավարության Ինստիտուտի (USAID NDI)» հայաստանյան գրասենյակի հետ։ Մասնավորապես, կազմակերպության առավել ակտիվ անդամները մասնակցել են «ԱԺԻ» կողմից անցկացվող ամենամյա կին և երիտասարդ առաջնորդների դպրոցներին։

hraparak.am. «Եթե Սասնա ծռերն իրենց քայլը չանեին, մենք տարածքներ կկորցնեինք, եկեք իրար չխաբենք»,- այսօր Գյումրիում հայտարարեց քաղաքագետ Ստեփան Գրիգորյանը, որը Սասնա Ծռեր համահայկական կուսակցության ներկայացուցիչներից հետ հանդիպման էր եկել գյումրեցիների հետ: Քաղաքագետի կարծիքով նոր ձևավորվող կառավարությունում եւ օրենսդիր մարմնում Նիկոլ Փաշինյանին Սասնա ծռերը պետք են: «Երբ որ իրեն ճնշեն, կասի՝ նայեք՝ էստեղ Սասնա ծռեր կան: Ինքը թողնի, ծռերը կգան իշխանության; Ես հուսով եմ, որ Նիկոլ Փաշինյանն այդ ամենը հասկանում է»,-ասաց քաղաքագետը՝ օրինակ բերելով Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելին, որը հարց լինելու դեպքում շահարկում է պոպուլիստների իշխանության գալու վտանգը : «Պետք է լինեն քաղաքական գործիչներ, ովքեր սկզբունքներ ունեն: Հիմա էն ժամանակը չի, որ գալիս-ասում են 3կգ բրինձ կտամ, հիմա դաժան պայքար է գնում, ուրիշ է:

Ոիլյմ Բիլ Սկոտ, Երկաթ և ածուխ, 1855-1860 թ.

Ես չեմ կարողանում հավատալ, որ Նիկոլ Փաշինյանի խոսքը՝ աղքատների և գործազուրկների մասին, ուղղակի անհաշվենկատ ու սպոնտան պոռթկում չէր:
Դեռևս չեմ կարողանում հավատալ, որ դա նրա անձնական ու քաղաքական դիրքորոշումն է երկրում զբաղվածության հիմնախնդրի, պետության սոցիալական գործառույթների, և, ընդհանրապես, աշխատանքի ու գործազրկության մասին:
Քանի որ, եթե դա Նիկոլի քաղաքական դիրքորոշումն է, այլ ոչ թե պահի տակ ասված սպոնտան մտքեր, ապա մեր վարչապետը ուլտրա աջ – ծայրահեղական է, «վայրի կապիտալիզմի» և «каждый сам за себя» ջունգլիական գաղափարների կրող:
Քաղաքակիրթ աշխարհում վաղուց անցել են այն ժամանակները, երբ մարդը մենակ էր իր խնդիրների դեմ: Պետությունը, որպես ամբողջ հասարակության շահերն արտահայտող և իրացնող, վաղուց նորմալ աշխարհում հոգ է տանում հասարակության այն անդամների մասին, որոնք ունեն զբաղվածության և արժանապատիվ կյանքի համար դժվարություններ: Այդ թվում, հոգ է տանում սոցիալական նպաստների, կենսաթոշակների, զբաղվածության խթանման զանազան պետական ծրագրերի, գործազուրկների մասնագիտական վերապրոֆիլավորման, պետական մսանակցությամբ և կամ աջակցությամբ ձեռնարկատիրական գործունեության խթանման, և տարբեր այլ ձևերով… Եվ երեսով չի տալիս:

Գնալով ավելի շատ պետություններ դեմ են արտահայտվում ՄԱԿ-ի Միգրացիայի համաշխարհային պակտին

ԱՄՆ-ն, Ավստրալիան, Հունգարիան, Չեխիան, Ավստրիան եւ Խորվաթիան հեռու են մնում «ՄԱԿ-ի Գլոբալ միգրացիոն պակտ»-ից: Լեհաստանը նույնպես հայտնեց, որ  ցանկանում է հեռու մնալ ՄԱԿ-ի համաձայնությունից: Դանիան նույնպես հնարավոր է հետևի Լեհաստանի օրինակին. միգրացիոն հարցերում նշյալ պետությունները առայժմ պահպանում են իրենց ինքնիշխանությունը՝ բացառությամբ Գերմանիայից և Ֆրանսիայից: Օրինակ Գերմանիայի պառլամենտի ներկա կուսակցությունները՝ բացառությամբ աջակողմյան «ԱՖԴ» կուսակցությունից, համաձայն են այդ «պակտ»-ին:

Մի քանի տարի առաջ Սարկոզին պաշտոնապես հայտարարեց. «մենք պարտավոր ենք ջանք չխնայելով ամեն ինչ անել, որպեսզի ունենանք Եվրոպայի էթնիկ ժողովրդագրական պատկերի փոփոխություն»:

Անահիտ ՇԻՐԻՆՅԱՆ
Միջազգայնագետ
Երևան

Անվտանգությունը Հայաստանի արտաքին քաղաքական վճռորոշ անկյունաքարերից է։ Սակայն հայկական դիվանագիտությունը խիստ պարզունակ է ընկալել արտաքին քաղաքականությունն անվտանգությանը ծառայեցնելու հրամայականը։ Ամեն ինչ հանուն անվտանգության զոհաբերելու մոտեցումը հանգեցրել է արտաքին քաղաքականության էրոզիայի , որն էլ առաջին հերթին պետք է ապահովեր այդ անվտանգությունը քաղաքական հակակշիռերի եւ զսպման միջոցով։ Հայաստանը կենտրոնացել է անվտանգության առավելապես ռազմական բաղադրիչի զարգացման վրա։ Արդյունքում նրա հռչակած բազմավեկտոր քաղաքականությունը թեքվել է ի շահ վեկտորներից մեկի՝ Ռուսաստանի, որպես կոշտ՝ ռազմական անվտանգության երաշխավորի։Միաժամանակ՝ Հայաստանը չի հաշվարկել եւ ճիշտ չի գնահատել ռուսական շահերի փոխակերպման միտումները, որոնք այլ տրամաբանություն են ստացել 2000-ական թվականներից՝ նախագահ Պուտինի իշխանության գալուց հետո։ Արդեն այս ժամանակներից սկսած՝ Արեւմուտքի հետ ավելի սուր դիմակայության մեջ մտած եւ գերտերության հավակնություններ ունեցողՌուսաստանը սկսեց կարեւորել մի կողմից՝ ռազմավարական կշիռ ունեցող Թուրքիայի, մյուս կողմից՝ էներգակիրներով հարուստ Ադրբեջանի հետ հատուկ հարաբերությունների կառուցումը՝ հաճախ Հայաստանի շահերի հաշվին։

ՀՀԿ-ն հրաժարվեց հանրահավաքից, որովհետև հանրահավաքներ կազմակերպելու փորձ չունե՞ր, թե՞ ավելորդ անգամ խայտառակվելու ու գլխացավանքի զահլա չկա:
Ինչքան ուզող, էնքան խփող արճիճ ծամողներ, ձեզ ի՞նչ եղավ՝ չագուչն էլ, մեխն էլ, նալն էլ ձեր ձեռքում էր, բամփում էիք, տոկոս խփում, Մարտի 1-ի զոհերի քառասունքին Սերժ էիք թագադրում, քառօրյայի տարու օրը ընտրություն էիք կեղծում ու բարեհաջող կեղծածի պատվին սալյուտ խփում, Ավետիսյանների սպանության օրը քաղաքապետարանում կերուխում էիք անում՝ Տարոնպարոնի չեղած հովանու ներքո, Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր այցելելուց հետո հավաքվում էիք օբյեկտներում՝ օրը խրախճանքով նշանավորելու, Եռաբլուր գնալիս չէիք նկատում սևազգեստ, վշտից կորացած մայրերին. 20 աստիճան սառնամանիքին նրանք ոտքով էին հաղթահարում բարձունքը, գալիս էին ձեր տոնը հարամելու՝ սառույցների

Նկատի առնելով ներկայիս Հայաստանում բազմաթիվ և բազմապիսի կուսակցությունների առկայությունը և դեռ դրանց ստեղծման ընթացքը, նախատեսվող խորհրդարանական ընտրությունները, և այնտեղ մուտք գործած մի շարք կուսակցություների բարձր թիվը, միանգամից մեր դեմ են ուրվագծվում ու ծառանում, դրամատիկ իրավիճակներ ու մի քանի հարցեր, տարբեր անհայտներով: Նման արտառոց երևույթի փաստը Երևանի Ավագանու ընտրություններին մասնակցող 12 կուսակցությունների և խմբակցությունների թիվն է:

Միթե՞ նման կացությունը, որը երևի եզակի է աշխարհում, չի մտահոգում իրենց հայտարարմամբ ժողովրդավար և ազատական կուսակցությունների լիդերներին, որոնք բոլորն էլ ըստ իրենց կանոնադրության, պաշտպանելու են ելած հայ ժողորդի և երկրի պետականության շահերը:

Քոչարյանին կալանքից փրկելու անվան տակ ՀՀԿ-դաշնակցական անսուրբ կոալիցիան այս ու այն կողմից երկչոտ ու պատեհապաշտ անհատների ուղեկցությամբ գլուխ են բարձրացրել իրենց հակազգային թալանչական սեւ գործը շարունակելու համար:

Սակայն պատասխանատվության եւ արդարության վերականգման ժամը հասել է, հեղափոխական ընթացքը հնարավոր չի կանգնեցնել, եւ ոչ մի այսպես կոչված անձեռնմխելի անձ չի կարող խուսափել արդարադատությունից: