Մարդու իրավունքները պետություն-մարդ հարաբերություններն են: Մարդու իրավունքների խախտումները տեղի են ունենում պետության կողմից (խոսքի, հավաքների ազատության սահմանափակումներ, խոշտանգումներ, սեփականության իրավունք և այլն) և տարբերվում են քրեական հանցագործություններից: Հայաստանում ՄԻՊ ինստիտուտը ստեղծված է մարդու իրավունքների պետության կողմից խախտման դեպքերի համար:

Վերջին մի քանի տարիների ընթացքում Հայաստանում տարբեր շարժումների արդյունքում ակտիվացավ քաղաքացիական հասարակությունը: Այդ շարժումները, տարբեր խնդիրներ բարձրացնելով, փորձեցին եւ փորձում են լուծումներ ստանալ բողոքի ցույցերի, նամակների, ստորագրահավաքների եւ այլնի միջոցով: Նրանց մի մասն ունենում է հաջողություններ, որոշների պարագայում կիսալուծումներ են լինում, իսկ խնդիրների մեծամասնությունը որեւէ արձագանք չի ստանում: Հայաստանում հնարավո՞ր է բողոքի ցույցերի միջոցով խնդիր կարգավորել։ Դիտարկենք վիճակագրությունը:

Մենք, որպես Հայաստանում եւ Սփյուռքում բնակվող հայեր,հավաքականորեն հավատարիմ ենք Հայաստանում անհապախփոփոխության եւ արդարության գործին: Նկատի ունենալով 2016 գարնանը եւ ամռանը տէղի ունէցածցնցումները եւ բողոքի ակցիաները, որոնք հանգեցրեցինմարդու եւ քաղաքացիական իրավունքների կոպիտխախտումների,

Մենք ասում ենք ՈՉ՛

համակարգված կոռուպցիային, մոնոպոլիաներին, դատական անհավասարությանը, ոստիկանության դաժանությանը,քաղաքական կողմնակալությանը, անհավասարիրավունքներին, արտագաղթին եւ ընտրակեղծիքներին, որոնքնպաստել են շարունակական անկարգություններին։

Ճյուղերից դուրս է գալիս կանաչությունը, մենք ցանկանում ենք դա բոլորին ցույց տալ. Վոլֆ Բիրման

Բեռլինում բնակվող մեծամաս հայության մոտ տարակուսանք էր առաջացրել, մի խումբ երիտասարդների կողմից ՀՀ դեսպանատան առջև ցույց կազմակերպելու կոչը: Շատերը անօգուտ, ոչ հեռանկարային գործողություն էին համարում այդ: Կային և կան նաև որոշ «հայրենասերներ» ովքեր համառորեն պնդում էին, որ դա ոչ ճիշտ քայլ է և վնասում է ՀՀ հեղինակությանը: Ավելի մեղմ, բայց նման դիրք ունեին նաև Բեռլինի երեք համայնքային միությունների վարչության, ինչպես նաև այդ  միությունների «հեռատես» շատ անդամներ, ովքեր չցանկանալով իրենց լավ հարաբերությունները ՀՀ դեսպանատան հետ ստվերել, սխալ էին համարում նման գործողությունը:

Սեպտեմբերի 7-ին Երևանում տեղի ունեցավ համաժողով՝ «Հոգևոր Հայաստան» խորագրով, որը նվիրված էր Հայաստանի առջև ծառացած մարտահրավերներին։ Համաժողովին ցուցադրվեց աշխարհահռչակ օպերային երգչուհի Հասմիկ Պապյանի ելույթը։ Պապյանի ելույթի տեքստը ներկայացված է ստորև։

Անցած 25 տարում մենք եղել ենք խորը թմբիրի մեջ։ Վատնել ենք այդ տարիները և կառավարման լծակները փրփուրներին հանձնելով՝ ամայացրել ենք մեր հայրենիքի այս փոքրիկ և վերջին հատվածը։ Արտագաղթը, բնակլիմայական աղետալի վիճակը, որը նախևառաջ պայմանավորված է վայրագ հանքարդյունաբերությամբ, ոչնչացված և պրիմիտիվ մենաշնորհության վրա հիմնված տնտեսությունը, ձախողված և գոյություն չունեցող մշակութային քաղաքականությունը, ապաշնորհ արտաքին քաղաքականությունը և, իհարկե, բանակում տեղ գտած չարաշահումները մեր երկրի և ժողովրդի գոյությունը դրել են հարցականի տակ։ Այսօր մենք կանգնած ենք գոյութենական խնդրի առջև։

Հայաստանի տարեկան բյուջեն մոտ 4 միլիարդ դոլար է կազմում: Այսինքն` մոտ այդքան գումար է անհրաժեշտ մեր ժողովրդին ու պետությանը գոնե այսպես գոյատևելու համար:

Հանքարդյունաբերության խոշոր մասնագետ, երկրաբանական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Հրաչիկ Ավագյանը վերջին տարիներին խորը ուսումնասիրություններ է կատարել և իր վերջին` 150 էջանոց աշխատության մեջ ցնցող եզրակացությունների է հանգել: Կարդում ես աշխատությունը և հասկանում, թե ինչու են մեր փողատերերը իրար ձեռքից խլում հանքերը, իսկ պետությունը «էշի ականջում քնած է»:

Այս աշխատությունը ոչ ոք չի համարձակվել տպագրել, իսկ Հ. Ավագյանը, ցավոք, երկու ամիս առաջ մահացել է:

Բողոքի և ցույցի խոսք

(Կարդացված 21.08.2016 թվականին Բեռլինում ՀՀ դեսպանատան առաջ կայացած ցույցի ժամանակ)

Հայաստանի և Արցախի առօրյայով ապրած, ապրող, տառապած, տառապող սփյուռքահայի խոսքը ուղղված Հայաստանի Հանրապետության նախագահ՝ պարոն Սերժ Սարգսյանին, նրա մերձավորներին, Հայաստանի վերնախավին  և իշխանավորներին:

Գեներալ-լեյտենանտ Նորատ Տեր-Գրիգորյանցը համոզված է, որ Արցախի ազատագրված տարածքները մեր պատմական հայրենիքի մի մասն են, և դրանք վերադարձնելու շուրջ բանակցություններն ուղղակի անընդունելի են: Գեներալ-լեյտենանտը Hayeli.am-ի հետ զրույցում հայտարարեց, որ պատերազմի ընթացքում ձեռք բերված ցանկացած տարածք մնում է հաղթող կողմին. պատմության ընթացքում չի եղել մի դեպք, երբ պատերազմում հող վերցնեն ու հետո այն վերադարձնեն՝ նման բան չի եղել ու չի լինի: <<Ես լավ տեղյակ չեմ, թե Ղարաբաղի հարցով քաղաքական ինչպիսի պայմանավորվածություններ կան, որքանով որ հասցրել եմ հետևել, տեղեկություններն ու կարծիքները շատ տարբեր են: Լրատվամիջոցները այլ բան են գրում, քաղաքական գործիչները այլ բան են ասում…