Այսօր քաղաքը մի լիրբ, քած շան պես արյուն կլափի և մի ողջ գիշեր կոռնա դաշտանացավից, անձրև կտեղա արգանդից այն պիղծ, որից և ծնվեց մանուկն այն ագահ, ով ծծեց կուրծքը դավաճան կյանքի՝ շուրթին առնելով վրեժ, նախանձ ու շահ:

  Դերս ավարտվեց, չ՛փնտրեք դուք ինձ, ես այնտեղ եմ, որտեղ աստղերն են մեռնում լու՜ռ հավերժության նվագի ներքո, որտեղ չկա մենք, չկա ես ու դու,չկա իմ և քո։

Դու մի խենթ պոետ’ ով,արևից պսակ հյուսել անգամ գիտի, գիտի բոբիկ օվկիան կտրել’չխորտակվել, գիտի ինչպես կենդանացնել մեռած հոգուն և նոր շունչ տալ հատած ծառին, ինչպես սիրել անգամ նրանց ում չեն սիրում և սեր դաջել կարոտով լի պատուհանին։

  Քո վերադարձին կարմիր կհագնեմ, Մի քիչ կբացեմ մեղավոր ծունկս, Առաջվա նման հպարտ կկանգնեմ, Քեզ կխենթացնի նորից աչքունքս։ Դու սեր կերգես` ուսերս գրկած, Ու քեզ կձուլվի կարմիրը հագիս, Քեզանով կանես իմ հոգին փրկած, Նորից կվառվեն մոմերը վանքիս։

  Մենության խավար զնդանից կրկին Ես վերադարձա հզոր ու հպարտ, Եվ ինձ ողջունեց աղմուկը զվարթ, Ու նոր խնդությամբ այրեց իմ հոգին… Անխոս տանջանքիս գիշերում անքուն Իր հուրը վառեց պայծառ մի կարոտ — Նոր սիրով լեցուն՝ դարձա ես ձեզ մոտ, Եվ նոր երգեր են հնչում իմ հոգում։

Երկնքում Տերն է քնած, Երկրում մեղքն է անքուն, Հավատն իր աղոթքը թողած, Ուրիշին է անիծում թաքուն: Վերևում սերն է ճախրում, Ներքևում` մի դահիճ սպասում, Ջրերը ելել են հունից, Ցամաքում հողն է ճաքում:

  Երբ կորոշես ինձանից գնալ`նկարիր դու ինձ, Մի վերջին անգամ ուզում եմ դաջվել հոգուդ աչքերին, Կտավդ ներկի՛ր ալ կարմիր գույնով ու կոչի՛ր <<թախիծ>> Ու հիշի՛ր, որ դու միշտ մնալու ես աչքերիս գերին։

Քո անապատում ես մոլորվեցի և տապից քրտնած՝ մարմինս տկար, հազիվ քարշ տալով հասա օվկիանիդ, լու՜ռ արտասվեցի դիակիս առջև

  Քո աչքերում մի լույս տեսա, Արև տեսա քո աչքերում։ Անվերջ թախիծ ու տառապանք, Կարոտ տեսա քո աչքերում: Քո աչքերում ժպիտ տեսա, Լուսե երազ ու լուռ սփոփանք, Խուլ, մշուշոտ հեռուներում Մի ափսոսանք խոր ու անհուն:

Մեզանից հետո հազարներ կգան, կգան ու կանցնեն ժամանակի հետ, Մեզանից հետո հազար աղոթքներ կասվեն,կհալվեն մոմի շթի հետ։

Դու մի խենթ պոետ’ ով,արևից պսակ հյուսել անգամ գիտի, գիտի բոբիկ օվկիան կտրել’չխորտակվել, գիտի ինչպես կենդանացնել մեռած հոգուն և նոր շունչ տալ հատած ծառին, ինչպես սիրել անգամ նրանց ում չեն սիրում և սեր դաջել կարոտով լի պատուհանին։

Կգա մի օր` կհասկանամ, Որ ապրելուց ուշացել եմ, Կյանքն անցել է հենց իմ կողքով, Իսկ ես կանգնած նույն կանգառում` Իմ ապրելը` մոռացել եմ, Միշտ մնալով իմ անցյալում, Ներկաս` բախտի կամքին թողած` Ապագայից վախեցել եմ։