Դե գրի, տեր հայր: «Յանուն հօր և որդոյ…»
(Այսպես անիրավ բա՞ն եք տեսել, տո՜.
Կյանքս մաշելով փող դիզեմ այսքան,
Հիմի իմ ձեռքով տամ սըրան-նըրա՞ն…
Բայց դե ի՞նչ անեմ, հետս ո՞ւր տանեմ…
Գոնե այս վերջին առուտուրն անեմ,
Գուցե կաշառեմ աստծուն ու ազգիս,
Սրանով փրկեմ անունս ու հոգիս…):
Դե գրի, տեր հայր: Ուշքս դեռ վրես,
Կտակ եմ անում իմ ազգիս այսպես:
Ամենից առաջ ես [...]

Թշվառների եղերապարն է` պատերի տակ, անշարժ,
Որպես թռիչք` դեպի հեռուները հրեշտակափառ,
Որպես անկում նյութակալած հոգու,
Որպես հրավառություն մահվան տոնի,
Որպես թուք` անձրևի պես մաղվող
Ճապաղ ու փսլնքոտ ուռճանքնարին:
.
Թաքցրեք մայթերը սոված մանուկներից,
Թաքցրեք նարինջներն ու խնձորները բոլոր
Եվ հյութերի վրա գրեք` դառը գինի,
Որ չցնդեն գոնե հեքիաթները նրանց,
Որոնք վեր են ամեն գահ ու գաղափարից:

Թե մի օր հոգնեն ինձ բարև տալուց,
Թող հոգնեն նաև արև թաղելուց,
Թող հրաժարվեն դերեր խաղալուց`
Երկու պինդ ոտքով անվերջ կաղալուց…
Տա Թև

Մենք պիտի կառուցենք այս աշխարհը. ես քեզ կհուշեմ , թե ինչպես… Ահա ներկում եմ մթնշաղը. երկինքում յասամանի ու զմրուխտի գույները ողջագուրվել են ու ամբողջացել …Տես , աշխարհը գնալով թանձրանում է: Հեռվում շատ մուգ կապույտ , մի քիչ մշուշված , սարերն են անորոշ կերպարանքով խոյանում [...]

Այստեղ դուք ունիք մեկը, որ մեծ անձնավորություն է համաշխարհային գրականության մեջ: Ան Հրանտ Մատթէոսյանն է: Որևէ ազգի մեջ իրմե լավ պատմություն գրող չկա: Անոր գրությունները խորունկ ձևով ցույց կուտան հայոց մասնակցություն մարդկության պատմության: Ուրիշ ազգության մեջ ուրիշ գրող Հրանտ Մատթէոսյանի պես չի կրնար գրել: Ես կարդացած եմ իր գործերը թարգմանությամբ:

Ասմունքում է Ջոկոնդա Միրզախանյանը
Գարուն…
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։

Մենք ինչ որ մի տեղ կորած մարդիկ ենք և ուրիշ ոչինչ,
Ու թափառում ենք մեր հանգրվանը գտնելու հույսով,
Բայց մեզ ոչ մի սիրտ չի առաջնորդի, չի տա մանկան ճիչ
Մենք թավալգլոր ձյուների նման պիտի կախվենք ցած:
Մեզ ինչ երազ էլ համակի մեկ է, կգտնենք մեռած,
Եվ ճանապարհի ապրածներն անգամ չեն բերի խոր քուն,
Ինչ որ [...]