Քեզ մոռացա , մոռացա այնտեղ, ուր որսորդները խիղճը կորցրին, և ճերմակն օդում մի վերջին անգամ պար եկավ քամու նվագի ներքո ու խաչվեց հողին: Քեզ ես մոռացա , ճամփաբաժանին, ուր օդում հազար ճայեր խեղդվեցին, իսկ նավերն այդպես էլ հողին չհասան, ծառերն անպտուղ,անսեր մնացին, իսկ արևները ծովը նետվեցին և էլ չգտան ետդարձի ճամփան:

Մեղմիկ շոյելով մարմինս մոմե, շուրթերդ դանդա՜ղ կիջեցնես ներքև, ապա մեղրահոտ մատներով կոպիտ կհպվես կրծքիս և կհամբուրես ՝ կուրծքս կդողա՜:

Ընդարձակ հանդում՝ գետակի ափին, առավոտի պաղ շաղը կանաչին՝արածում էին իրար կողք կողքի՝ նույն գոմում ապրող էշն ու ոչխարը:

Իմ հեռացող գարնան շուրթին կանաչահյուս վերջ է խաղում, Սրբագործված այգիների մեղմ հովերն են հուշերգ մաղում։ Դեռ աշունոտ, պա՜ղ սրտերում կռունկները նոր կյանք հինում, Ցորյանների թավ նազանքը հրաժեշտի գավն է պարպում։

Իմաստուն լինել,ազնիվ արարել, Այս պղծված դարում՝ ամոթ է դարձել… Անմեղն է դատվում այն իմաստությամբ, Որ ստեղծել է հենց իր կացությամբ… Քծնելը հիմա ամոթ չէ հարկավ, Ամոթանք նրան,ով տարբերում է կեղծը՝ շինծուից, Ով չի սատարում կաշառակերին՝ Որբի բերանից՝ հա՛ց գողացողին, Ու հանուն փորի՝ սուտ զրպարտողին…

Իմ դարի հայը՝ ե՛ս եմ լինելու, Նախնյաց վրեժը՝ ե՛ս եմ լուծելու, Ե՛ս եմ իմ ազգի բաց վերքի վրա, Բալասան դարձած աղոթք անելու։ Իմ վաղվա հային՝ ե՛ս եմ ծնելու, Հայորդու ոգով նրան սնելու, Որ կանգնի նախնյաց հողերի վրա, Ու մի հարվածից աշխարհ դղրդա։

Կանգնի՛ր լռություն, սպասի՛ր, ո՞ւր ես հապաղում: Ինչո՞ւ ես փորձում ինձ մոլոր թողնել  խառնիճաղանջ մտքերիս տհաճ աղմուկում: Չէ՞ որ կար ժամանակ, երբ քո թևերի մեջ ինձ բարուրած՝ թույլ չէիր տալիս, որ շրշյունն ու հնչյունը ականջս շոյեին, այլ էլ այն ժամանակ, երբ շունչս խորովվում ու հոգիս, ձուլված պղնձի նման աչքերիցս թափվելով, այտերս էր այրում.

Վերցրեք երկինքս, արևն ու դողս, առավոտներս` անտուն,անվերմակ: Կրծեք արմատը հաստաբուն ծառիս և պտուղները արև չտեսած` պոկեք արգանդից, նվիրեք քամուն:

Եկել եմ… Եկել եմ, որ պատմեմ, թե ինչն է փոթորկել մտքերս ու անդորրս, որ կիսեմ քեզ հետ այն ամենը , որ ունեմ հոգուս թերթիկների արանքում խնամքով դասավորած: Հիշողություններ, որոնք նմանվում են դեռ մանուկ հասակում գրքի էջերում թաքցրած, չորացած ծաղիկներին ու թիթեռներին. ինչքաաան գույներ կային նրանցում զետեղված:

Ես չեմ սիրում միջակության այդ կերպարը, Միջակ մարդը ո՞վ է դարիս, Եվ կամ միջակ այդ կերպարին Գլխավոր դեր ո՞վ է տալիս։ Պետք է լինել միշտ գագաթին, Բայց ո՛չ երբեք վերից նայող, Պետք է հասնել անհուններին` Հենվելով քո լայն թևերին։

  Մի վայրի կակաչ Լեռան զով կրծքին Ճոճվում էր կրակ Թիկնոցը հագին. Հազար երանի Նրա ալ երգին: …Բայց ձևացնում էր Ճիգերով վերջին Թե լույսն իրեն թագ , Արևն հովանոց, Եվ անհաղորդ է Բնության վերքին,