2013 թվականի ապրիլի 11-ին ծանր հիվանդությունից հետո կյանքից հեռացավ Արամայիս Միրզախանյանը:
«Նոր Խոսք»ի խմբագրությունը իր խորին ցավակցությունն է հայտնում նրա տիկնոջը՝ Ժոկոնդային, նրա միակ աղջկան՝ Մանուշին, հարազատներին եւ բոլոր ընկերներին:
Նա ավարտել էր Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտը և շարունակելով ուսումը՝ ստացել էր պրոֆեսորի կոչում, երկար տարիներ դասավանդում էր նույն ինստիտուտում:
1979 թ. Իրանի հեղափոխությունից հետո, Հայաստանից մեկնում է Իրան և ակտիվ քաղաքական ու հասարակական գործունեություն է ծավալում Ջուղայում: Իրանահայ համայնքի հասարակական եւ քաղաքական կյանքի վերաբերյալ գրել է բազմաթիվ հոդվածներ:
Աշխուժ մասնակցել է արցախյան ազատագրական պայքարին, մյուս հայ գիտնականների հետ Հայաստանում ստեղծել է արևային ճառագայթներից էներգիա ստանալու կենտրոն, որը մինչ այժմ շարունակում է իր գիտահետազոտական աշխատանքները: Նպաստել և պաշտպանել է արցախյան և Հայաստանի քաղաքացիական հասարակական շարժմանը:
Վերջին տարիներին բնակվում էր Շվեդիայում ու դասավանդում էր Ստոկհոլմի «The Royal Institute of Tecnology» համալսարանում, հաճախ լինում էր Հայաստանում ու մասնակցում էր հայրենիքի քաղաքական, հասարակական ու գիտական կյանքին, նպաստում և պաշտպանում էր արցախյան և Հայաստանի քաղաքացիական հասարակական շարժմումը:
Ընկեր Արամայիսի բովանդակալից հոդվածների ու գրությունների հետ ծանոթ են «Նոր Խոսք»»-ի ընթերցողները:
Նրա հիշատակը միշտ վառ կմնա մեր սրտերում:
—————————————————————-
Արամայիսի կողմից իր ֆեյսբուկյան էջում կատարած վերջին հղումը՝ 28 փետրվար 2013 թ.
ԷԼԻ ԳԱՐՈՒՆ ԿԳԱ
Էլի գարուն կգա, կբացվի վարդը,
Սիրեկանը էլի յարին կմնա:
Կփոխվին տարիքը, կփոխվի մարդը,
Բլբուլի երգն էլի՛ սարին կմնա:
Ուրիշ բլբուլ կգա կմտնի բաղը,
Ուրիշ աշուղ կասե աշխարհի խաղը,
Ինչ որ ե՛ս չեմ ասե – նա՛ կասե վաղը.
Օրերը ծուխ կըլին, տարին կմնա:
Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը,
Հազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը,
Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը –
Էշխը կրակ կըլի՝ արին կմնա:
Ուրիշ սրտի համար կհալվի խունկը,
Կբացվի շուշանը, վարդերի տունկը.
Գոզալը լաց կըլի, կընկնի արցունքը –
Գերեզմանիս մարմար քարին կմնա: