Տասնմեկ տարի առանց ազատության՝ աղմկահարույց բացահայտումների պատճառով:
ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենի կողմից հրավիրված «Ժողովրդավարության գագաթնաժողովը», այլ բան չէր, քան ծաղրանք այդ նույն սկզբունքներին:
Եթե Ջուլիան Ասանժը լիներ չինացի կամ ռուս լրագրող և հրատարակիչ, և բացահայտեր չինացի կամ ռուս զինվորականների հանցագործությունները, նա մինչ այժմ արժանացած կլիներ Նոբելյան մրցանակի և կհայտնվեր Մարդու իրավունքների օրվա ուշադրության կենտրոնում, և նրա կերպարը Ջո Բայդեն առաջարկությամբ կտարածվեր՝ իր կողմից հրավիրված «Ժողովրդավարության գագաթնաժողովում»։
Ասանժի անունը կնշվեր այն 350 վտանգված լրագրողների ցանկի առաջին տեղում, որ ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինկենի ձեռքում էր։ Եվ նույն օրը, երբ Միացյալ Նահանգները, Էնթոնի Բլինքենի վարչակազմը, բրիտանական դատարանում փորձեց արտահանձնել Ասանժին, այդ 350 վտանգված լրագրողների ցուցակը հրապարակվեց։
Սա կատակ չէ, սակայն Բլինկենի կառավարությունը պահանջել է Ասանժին արտահանձնել, որպեսզի նրան ԱՄՆ-ում 175 տարի Անվտանգության առավելագույն միջոցներով հագեցած բանտում ազատազրկեն:
Այնուամենայնիվ, նրա կատարած «հանցագործություններից» մեկը Իրաքում ԱՄՆ-ի ռազմական հանցագործությունների բացահայտումն ու բացահայտումն էր, ներառյալ ավելի քան 15,000 չհաղորդված քաղաքացիական անձանց սպանությունը:
Հենց նա է բացահայտել Գուանտանամոյում 14-ից 89 տարեկաններին խոշտանգումների ենթարկելը: Հենց նա է բացահայտել ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարի և այլ դիվանագետներին ԱՄՆ-ի կողմից իրականացվող անօրինական լրտեսումը։ Նա էր բացահայտել է 2009 թվականին ԿՀՎ-ի կողմից կազմակերպված Հոնդուրասի ռազմական հեղաշրջումը, Եմենի դեմ ԱՄՆ-ի գաղտնի պատերազմը, որի պատճառով մինչ այժմ հազարավոր մարդիկ են զոհվել:
Եվ հիմա, անցյալ ուրբաթ, Լոնդոնի Գերագույն դատարանը ոչ միայն մահացու հարված հասցրեց Բրիտանիայի կոտրված, կոտրված վերջույթներին, այլեւ սպանեց հենց լրագրությանը:
Քանի որ լրագրությունը ժողովրդավարության չորրորդ հենասյունն է, իսկ խոսքի ազատությունը ժողովրդավարության արդյունք, իսկ չորրորդ սյունի իրականացման արդյունքը՝ ժողովրդավարության պաշտպանությունն է։ Խոսքի ազատության վերացումով, փաստորեն, այլանդակվեց նաև Բրիտանայի «ժողովրդավարական» երկր լինելու պատկերը, որը ցույցադրաբար անընդհատ ներկայացվում էր:
Ջուլիան Ասանժ 11 տարի մամուլի ազատության համար գերության մեջ է։ Եվ երբ պարզ դարձավ, որ ԱՄՆ կառավարությունը ծրագրել է առևանգել Ասանժին Լոնդոնում կամ, անհրաժեշտության դեպքում, սպանել նրան օրը ցերեկով Էկվադորի դեսպանատան շրջակայքի փողոցներում, պարզ դարձավ ԱՄՆ բոլոր «հավաստիացումների» արժեքը, թե ինչ կաներ նրա հետ, Ասանժին ԱՄՆ արտահանձնելու դեպքում:
Այսօր մամուլը ոչ մի աղմուկ չի բարձրացնում Ասանժի մասին, ով անաղմուկ սպանվում է Բելմարշ բանտում։ Սա ապցուցում է, թե արևմտյան առաջատար մամուլը ում ձեռքում է գտնվում և ում կողքին է կանգնած: Նրանք գիտեն, որ այն, ինչ տեղի է ունենում Ասանժի հետ, կարող է մի օր պատահել նաև իրենց հետ: Այո, իրականությունն այն է, որ այս մարդիկ երջանիկ ու ապահով վաղվա օր չեն ունենա, քանի դեռ այսօր իրենց երջանիկ են զգում՝ ազատությունն ու ժողովրդավարությունը սպանողների կողմից լավ վարձադրվելով:
Այս լրագրողներին սպասվում է միայն գերություն, և մի կտոր հաց: Եվ այդպիսով ամերիկյան քարանձավային անհագ մարդակերը կրկին ջարդուփշուր արեցին ԱՄՆ դատական համակարգը՝ լուռ մամուլի աչքի առաջ։
Ճզմվող թիթեռի դժբախտությունն այն է, որ ոչ ոք չի կարող լսել նրա ճիչը:
Երվանդ Խոսրովյան, 16 դեկտեմբերի, 2021թ.