Դու իմն ես,պոետ
և իմն են բոլոր բառերը հոգուդ,
իմն է երազդ այն թղթե,ճերմակ,
իմն է արևը,որն ինքդ ես հյուսել
քո հին հեքիաթի այգու հասկերից,
իմն է անձրևը,աշունը,քամին
և քնքուշ դողը կոպիտ ձեռքերիդ՝
ցուրտ ձմռան կեսին,
իմն են տողերդ,գիշերը,գինին,
էջերին ճերմակ աղոթքներդ լուռ,
որ մոխրացրել էիր գիշերվա կեսին,
երբ վերջին հույսդ ռազմի դաշտերից՝ չեկավ տուն,
իմն են ցավերդ,վախերդ,հոգիդ,
թանաքն ու թուղթը,
և մերկությունը որբ,անհաղթ մարմնիդ։
Իմն է լուսինը,
իմն են աստղերը,
իմն է երկինքդ՝ անարև ու մութ,
և անկողինը կուսական,դատարկ,
ուր աշխարհից գաղտնի
քո իսկ ցավերից ժանյակ ես հյուսել
և խաչել բարձին՝ ով միակն եղավ,
որ քեզ հասկացավ գիշերակեսին։
Դու իմն ես,պոետ
և իմն են բոլոր առավոտներդ,
որտեղ ես չկամ գիշերից հետո
այն հավերժության,
որտեղ կթաղես ախ ու վախերդ
ու լուռ կժպտաս արևածագին։
Անի Հերունի Սաջյան
