Ամենահորդառատ անձրեվը քո արցունքներ էին,

Որ հեղեղել էին աշխարհը հիմնովին:

Դանդաղ հոսող քո արցունքները,

Իմ կայնքի վերջին կաթիլներն էին,

Որ թափվում էին սրտիս վերքին:

Աչքերիդ խորքի օվկիանը, որ ցամաքել էր, ամայացել,

Կրակ դարձավ լցվեց իմ ցավոտ սիրտը:

Քո արցունքներից հողը դողաց, ճեղքվեց

Իմ սրտի պես բաժանվեց…

Ինչո՞ւ Աստված իմ աչքի առաջ չարտասվեց:

 

Ե. Խ.

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert