Ամենահորդառատ անձրեվը քո արցունքներ էին,
Որ հեղեղել էին աշխարհը հիմնովին:
Դանդաղ հոսող քո արցունքները,
Իմ կայնքի վերջին կաթիլներն էին,
Որ թափվում էին սրտիս վերքին:
Աչքերիդ խորքի օվկիանը, որ ցամաքել էր, ամայացել,
Կրակ դարձավ լցվեց իմ ցավոտ սիրտը:
Քո արցունքներից հողը դողաց, ճեղքվեց
Իմ սրտի պես բաժանվեց…
Ինչո՞ւ Աստված իմ աչքի առաջ չարտասվեց: