13/11/2019 – ՆՈՐ ԽՈՍՔ

16/09/2024

ԽԱԲՎԵԼ-ՉԽԱԲՎԵԼ, Ա’ՅՍ Է ԽՆԴԻՐԸ

Նրանց աչքերը՝ հողո՜ւմ էլ թաղվեն,
Անկուշտ կմնան: Նրանք վամպի'ր են:
Կա'մ սպանե՛լ է պետք, կա՛մ սպանվել,
Որ նրանք գռփեն:
Ա՛յս է խնդիրը:
Թաքցնո՜ւմ են այդ, իհրակե, նրանք,
Ջահե՜ր կախում չոր ծառի ճյուղերից,
Ստե՜ր բաց թողնում ճամբեքի վրա՝
Ուլունքը շարած նրանց պոչերին.
Թմբո՜ւկ են զարկում տոնավաճառում,
Ցույց տալով կին-սարդ, չորս գլխանի հորթ,
Ծաղրածունե՜րն են բեմերից ճառում
Գույնզգույն ներկված գլխից մինչեւ ոտք:
Խաբվե՞լ-չխաբվե՞լ, ա՛յս է խնդիրը,
Սա՛ է մեր դարի կնճիռը հիմա-
Եթե չխաբվե՛ք- ձեր կյանքի տե՛րն եք,
Խաբվել՝ ասել է կործանում ու մա՛հ:

ՆԱԶԻՄ ՀԻՔՄԵԹ

Բողոք

Ո՛վ երկնային,
Չեմ անիծում, վրդովված եմ.
Ի ՞նչ ես ուզում դու ինձանից,
Ինձ այս կյանքի գերին դարձրիր
Իմ կամքին դեմ, ակամայից…

Ո՛վ երկնային,
Եթե մի օր քո բարձունքից դու վայր իջնես ,
Չքավորի զգեստ հագնես,
Հպարտությունդ հանուն հացի
Նետես ոտքերի տակ տմարդների,

Գիշերը լուռ, տանջված, հոգնած,
Դատարկաձեռն դու տուն դառնաս,
Երկիր ու երկինք չե ՞ս անիծի,
Վստահաբար, դու կանիծես…

Ո՛վ երկնային,
Եթե մի օր դու մարդանաս,
Պաշտողներիդ կյանքը տեսնես,
Արարչական հեքիաթներիցդ կփոշմանես ,
Ու կզղջաս քո արարքից:

Ո՛վ երկնային,
Պատասխանատու ես դու ,
և լավ գիտես, որ մարդ լինել ու մարդ մնալ,
Այս աշխարհում
Դժվար բան է…
Օ, ինչ տառապանք է կրում նա,
Ով լի է զգացմունքներով իր մարդկային:
-------------
Իրանահայ բանաստեղծ՝ Կարո (Տերտերյան)
Թարգմանությունը՝ Արամի