Karen Frances Eng June 13, 2013 at 10:45 am EDT
Born in Shanghai in 1968, at the height of the Cultural Revolution, Eric X. Li grew up hearing a story: All human societies develop in linear progression, beginning with primitive society, moving through capitalism to socialism and, finally, Communism. Sooner or later, all of humanity, regardless of creed or culture, will reach that final stage of political and social development. The world’s peoples will be unified in this paradise on Earth and live happily ever after. Meanwhile, we are engaged in a struggle between the good of socialism and the evil of capitalism. One third of the world’s population lived under this meta-narrative, distilled from the theories of Karl Marx. The story was a best-seller. “We were taught that story day in day out,” says Li. “It was part of us, and we believed it.”
But then, he says, showing a slide of Gorbachev and Yeltsin, the world changed overnight. “Disillusioned by the failed religion of my youth, I went to America and became a Berkeley hippie.”
There, as he came of age, Li was told another story, one where all human societies, regardless of creed or language, develop in linear progression, progressing from traditional societies where groups form the basic units to modern societies in which atomized individuals are the sovereign units. And they all want one thing — the vote. With the vote, they produce good government and live happily ever after — paradise on Earth. Sooner or later, electoral democracy will be the only political system for all countries and all peoples, with a free market to make them all rich. Meanwhile, we are engaged in a struggle of good against evil. Good belongs to those who are democracies, charged with the mission of spreading it around the globe — sometimes by force — against the evil of those who do not hold elections.
This story was also a best-seller: according to the Freedom House, the number of countries practicing electoral democracy grew from 45 in 1970 to 115 in 2010. Today, says Li, Western elites endlessly trot this prospectus around the globe as the path to salvation for the long-suffering developing world.
Li, now a venture capitalist based in Shanghai, considered these meta-narratives and compared them to his experience of childhood in China, living on food stamps, versus his experience in the city now — entrepreneurship booming, a fast-growing middle class. In 30 years, China has gone from one of the poorest agricultural countries to the world’s second largest economy — and 80% of the world’s poverty alleviation during this period happened in China.
“So I asked myself, what’s wrong with this picture?” According to the metanarrative, none of this should be happening, Li says. “So I did the only thing I can do: I studied it.”
What he found punches holes in our assumptions about China’s limitations. People think that the one-party system must be operationally rigid, politically closed, morally illegitimate. In fact, he argues, the opposite is true: what defines China’s one-party system are adaptability, meritocracy and legitimacy.
1. Adaptability: Political scientists say that one-party systems are incapable of self-correction. Li counters this with the fact that the Party has self-corrected dramatically in the last 64 years, more than any other country in recent memory. The Party’s policies encompassed land collectivization, the Great Leap Forward, the Cultural Revolution, Deng Xiaoping’s market reforms, and Jiang Zemin opening Party membership to private businesspeople — “something unimaginable during Mao’s rule.” And the Party self-corrects in dramatic fashion. New rules get enacted to correct past mistakes, such as term limits with mandatory retirement rates. We also often hear that China is in dire need of political reform, but Li argues this is rhetoric — even if critics don’t see the reform they want to see, political reforms have never stopped. Chinese society is unrecognizable today as compared to 30 years ago. In fact, Li says, “I would venture to suggest that the Party is world’s leading expert in political reform.”
2. Meritocracy Another assumption is that one-party rule leads to a closed political system in which power gets concentrated in the hands of the few, leading to bad governance and corruption. Li argues that actually, the Party is one of the most meritocratic political institutions in the world. Only one fifth of Politburo members come from privileged backgrounds, and in the Central Committee of more than 300, the percentage is even smaller. This is thanks to a body little known to Westerners — the Party’s Organization Department system that guides candidates through integrated career tracks for Chinese officials, recruiting college graduates into entry-level positions and promoting them through the ranks, including high officialdom — a process requiring up to three decades. While patronage plays a role, merit is the underlying driver, says Li. “Within this system,” Li says, “and this is not a put-down — merely a statement of fact: George W. Bush and Barack Obama, before running for president, would not have made small-county chief in China’s system.”
3. Legitimacy Westerners assume that multiparty elections with universal suffrage is the only source of legitimacy. When asked how the Party justifies legitimacy, Li asks, “How about competency?” He cites the fact that since 1949 when the Party took over, China was mired in civil war and foreign aggression, and its average life expectancy was 41. Today, it’s the second largest economy in the world, an industrial powerhouse, and its people live in increasing prosperity. Pew Research polls of public attitudes suggest consistently that citizens are highly satisfied with how the country and nation are progressing. A Financial Times survey recently released suggests that 93% of China’s Generation Y are optimistic about their country’s future. Says Li: “If this isn’t legitimacy, I don’t know what is.” Contrast this, he suggests, to the dismal performance of many electoral democracies around the world: “Governments get elected and then fall below approval a few months later and stay there or fall until the next election. Democracy is becoming a perpetual cycle of ‘elect and regret.’”
Of course, Li concedes the country faces enormous challenges: pollution, population, food safety, and on the political front, corruption, which is widespread and undermines moral legitimacy. But the argument that the one-party system causes corruption doesn’t hold water. According to the Transparency International index of corruption, China has recently ranked between 70 and 80 among 170 countries and moving up, while India, the largest electoral democracy in the world, is at 95 and dropping.
Li is not out to condemn democracy. He acknowledges its role in creating the modern world. He’s not speaking against its ideals but its universal claim — the hubris — at the heart of the West’s common ills, he says. He suggests that if the West spent less time pushing their meta-narrative on others and focusing more on political reform at home, democracy might have a better chance of success.
China’s system does not pretend to be universal — it cannot be exported, says Li. But that’s the point. Neither is an alternative to supplant the other, but simply a demonstration that alternatives exist. “Let us draw to a close this era of meta-narratives,” he says. “Let’s stop telling our children there is only one way. It’s wrong, it’s boring. Let’s let universality make way for plurality. Perhaps a more interesting age is upon us.”
Eric X. Li’s talk is now available for viewing. Watch it here »
https://www.ted.com/talks/eric_x_li_a_tale_of_two_political_systems
quelle: https://blog.ted.com/a-tale-of-two-systems-eric-x-li-at-tedglobal-2013/
Translation in Persish
داستانی از دو نظام سیاسی
.من در شانگهای به دنیا آمدم. نه کلانشهر پر زرق و برق که اکنون می شناسیم ، بلکه شانگهای در اوج انقلاب فرهنگی. مادربزرگم به من می گوید که همراه با اولین جیغ های من صدای شلیک گلوله را شنیده است.
در بزرگسالی داستانی برایم تعریف شد که هر آنچه را که می خواستم در مورد بشریت بدانم را توضیح می داد. اینطور شروع میشود: همه جوامع بشری به طور خطی توسعه می یابند ، شروع می شود از جامعه بدوی ، سپس جامعه برده داری، فئودالیسم ، سرمایه داری ، سوسیالیسم و سرانجام ، حدس می زنیم به کجا می رسیم؟ کمونیسم!
دیر یا زود همه بشریت ، صرف نظر از فرهنگ ، زبان و ملیت ، به این مرحله نهایی توسعه سیاسی و اجتماعی می رسند. مردم کل جهان در این بهشت روی زمین متحد خواهند شد و پس از آن با خوشبختی زندگی می کنند. اما قبل از رسیدن به آنجا ، بین خیر و شر ، خیر سوسیالیسم در مقابل شر سرمایه داری می جنگیم و خیر پیروز خواهد شد.
این البته روایتی برگرفته از تئوری های کارل مارکس بود. و چینی ها آن را خریدند. این داستان عالی روز به روز به ما آموخته شده است، و بخشی از ما شد و ما به آن اعتقاد داشتیم. داستان پرفروش بود. حدود یک سوم از کل جمعیت جهان تحت این اندیشه زندگی می کردند.
سپس جهان یک شبه تغییر کرد. من با قلبی درهم شکسته و افسرده از برباد رفتن آرزوهای جوانی ، به آمریکا رفتم و یک هیپی در برکلی شدم.
وقتی بزرگ شدم اتفاق دیگری افتاد. گویی یک داستان بزرگ کافی نبود ، به من داستان دیگری گفته شد. این یکی هم به همین خوبی بود. همچنین ادعا می شود که همه جوامع بشری به صورت خطی و تا انتهای منحصر به فرد توسعه می یابند. این کار به شرح زیر انجام می شود: همه جوامع ، صرف نظر از فرهنگ خود ، خواه مسیحی ، مسلمان یا کنفوسیوس ، باید از جوامع سنتی که در آن گروه ها واحدهای اساسی هستند به جوامع مدرن که اشخاص حقیقی هسته های اصلی واحدهای حاکم هستند ، نقل مکان کنند و همه این افراد طبق تعریف منطقی هستند و همه آنها یک چیز می خواهند: رأی دادن. از آنجا که همه آنها منطقی هستند ، پس از رأی دادن آنها دولت خوبی تولید می کنند و همیشه خوشبخت زندگی می کنند. دوباره بهشت روی زمین. دیر یا زود ، دموکراسی انتخاباتی تنها سیستم سیاسی برای همه کشورها و همه مردم خواهد بود. با یک بازار آزاد برای ثروتمند کردن همه آنها اما قبل از رسیدن به آنجا ، بین خوب و بد مبارزه می کنیم. این چیزها به کسانی تعلق دارد که دموکراتیک هستند و وظیفه آنها این است که گاهی اوقات با زور و در سراسر دنیا علیه شر کسانی که انتخابات را برگزار نمی کنند ، آن را گسترش دهند.
این داستان همچنین به یک کتاب پرفروش تبدیل شد. به گفته Freedom House ، تعداد دموکراسی ها از 45 در سال 1970 به 115 در سال 2010 افزایش یافته است. در طی 20 سال گذشته ، نخبگان غربی با فروش این اندیشه ، به طور خستگی ناپذیری در سرتاسر جهان پیروز شدند: چندین حزب برای قدرت سیاسی می جنگند و همه به این اعتقاد رسیده اند رأی دادن به آنها تنها راه نجات در جهان در حال رنج در حال توسعه است. کسانی که نسخه را خریداری می کنند مقدر هستند که موفق شوند. کسانی که این کار را نمی کنند محکوم به شکست هستند. اما این بار چینی ها آن را خریداری نکردند.
فقط در مدت 30 سال ، چین از یکی از فقیرترین کشورهای کشاورزی جهان به دومین اقتصاد بزرگ مردمی تبدیل شد. 655 میلیون نفر از فقر نجات یافته اند. 80 درصد کاهش فقر جهان در این دوره در چین اتفاق افتاده است. به عبارت دیگر ، همه دموکراسی های جدید و قدیمی با هم ترکیب شده تنها کسری از آنچه یک کشور واحد با یک حزب حاکم بدون رأی انجام داده است ، بوده است.
در چین ، من با سهمیه بندی غذا بزرگ شدم. گوشت ماهیانه در یک مرحله چند صد گرم در هر ماه جیره بندی شد. نیازی به گفتن نیست که من همه وعده های مادربزرگم را می خوردم.
امروز فکر می کردم این سیستم چه مشکلی دارد؟ اینجا من در زادگاهم هستم ، تجارت با جهش و رشد رو به رشد است. کارآفرینان هر روز مشاغل خود را شروع می کنند. طبقه متوسط با چنان سرعتی در حال رشد است که در تاریخ بشر بی سابقه است. با این حال ، طبق تئوری های غربی، هیچ یک از این موارد نباید اتفاق بیفتد. بنابراین رفتم و تنها کاری را که توانستم انجام دادم. من آن را مطالعه کردم بله ، چین یک کشور با یک حزب آنهم حزب کمونیست چین است – حزب ، و آنها انتخاب نمی کنند. سه فرض در مورد نظریه های سیاسی غالب زمان ما مطرح شده است. چنین سیستمی از نظر عملیاتی سفت و سخت ، بسته سیاسی و از نظر اخلاقی غیر مجاز است. خوب فرض ها اشتباه است. ضد ان درست از آب درامد. سازگاری ، شایسته سالاری و مشروعیت سه ویژگی تعیین کننده نظام تک حزبی چینی است.
اکثر دانشمندان علوم سیاسی به ما خواهند گفت که یک سیستم تک حزبی ذاتاً توانایی اصلاح خود را ندارد. یا عمر طولانی نخواهد داشت زیرا نمی تواند سازگار شود. در اینجا حقایق وجود دارد. در 64 سالی که بزرگترین کشور جهان اداره شد ، سیاست های حزب اخیراً گسترده تر از هر کشور دیگری بوده است ، از جمع آوری رادیکال زمین تا جهش بزرگ به خصوصی سازی زمین های کشاورزی و اصلاحات انقلاب فرهنگی دنگ شیائوپینگ در انقلاب فرهنگی ، سپس جانشین او جیانگ ژین ، گام عظیم سیاسی گشودن عضویت در حزب را برای افراد تجار خصوصی بود ، که در زمان حکومت مائو غیر قابل تصور بود.
بنابراین حزب خود را به روشی نمایشی اصلاح می کند. به طور نهادی ، قوانین جدیدی برای اصلاح اختلال عملکرد قبلی وضع می شود. به عنوان مثال ، محدودیت های مدتی. رهبران سیاسی مواضع خود را مادام العمر حفظ می کردند و از آنها برای جمع آوری قدرت و حفظ قوانین خود استفاده می کردند. مائو پدر چین مدرن بود ، اما ادامه حکومت او منجر به شکست های فاجعه باری شد. بنابراین ، حزب محدودیت زمانی را با سن بازنشستگی اجباری به 68 تا 70 سال رساند.
چیزی که بسیار می شنویم این است: “اصلاحات سیاسی بسیار عقب مانده از اصلاحات اقتصادی” و “چین به شدت به اصلاحات سیاسی احتیاج دارد”. اما این ادعا یک حقه سخن پراکنی است که در پس یک سوگیری سیاسی پنهان شده است. برخی پیشاپیش تصمیم گرفته اند که چه نوع تغییراتی را می خواهند ببینند و فقط چنین تغییراتی را می توان اصلاحات سیاسی نامید. واقعیت این است که اصلاحات سیاسی هرگز متوقف نشده است. در مقایسه با 30 سال ، 20 سال یا حتی 10 سال پیش ، همه جنبه های جامعه چین ، نحوه اداره کشور ، از محلی ترین سطح تا بالاترین مرکز ، اکنون قابل تشخیص نیست. چنین تغییراتی بدون اصلاحات سیاسی از اساسی ترین نوع ممکن نیست. من به جرات می توانم بگویم که این حزب برجسته ترین کارشناس اصلاحات سیاسی در جهان باشد.
فرض دوم این است که در یک دولت تک حزبی قدرت در دست افراد معدود متمرکز می شود و به دنبال آن حکومت بد و فاسد می شود. فساد در واقع یک مشکل بزرگ است ، اما بیایید ابتدا به تصویر بزرگتر نگاه کنیم. این ممکن است برای شما شهودی نباشد. امروز این حزب یکی از شایسته سالارترین نهادهای سیاسی در جهان است. بالاترین ارگان دولتی چین ، دفتر سیاسی ، دارای 25 عضو است. در آخرین نسخه ، فقط پنج نفر از آنها از پس زمینه های ممتاز ، اصطلاحاً Princelings بودند(افرادی که از افتخارات گذشته و قابل احترام برای مردم بهره میبرند). 20 نفر دیگر ، از جمله رئیس جمهور و نخست وزیر ، از یک زمینه کاملاً طبیعی برخوردار بودند. در کمیته مرکزی بزرگ 300 نفره یا بیشتر ، درصد افراد متولد قدرت و ثروت حتی کمتر بود. اکثریت قریب به اتفاق رهبران عالی رتبه چین کار کردند و برای رسیدن به اوج جنگیدند.
سوال این است که چگونه این ممکن است در سیستمی که توسط یک مرکزیت اداره می شود امکان پذیر باشد. اکنون به یک نهاد سیاسی قدرتمند رسیده ایم که غربیان آن را کمی می شناسند: بخش تشکیلات حزب. این بخش مانند یک ماشین تولید کننده منابع انسانی غول پیکر کار می کند که حتی برخی از موفق ترین شرکت ها نیز به آن حسادت می کنند. این یک هرم دوار را تشکیل می دهد که از سه جز تشکیل شده است: خدمات عمومی ، شرکت های دولتی و سازمان های اجتماعی مانند دانشگاه. آنها مسیرهای شغلی جداگانه اما یکپارچه ای را برای مقامات چینی تشکیل می دهند. آنها فارغ التحصیلان دانشگاهی را در موقعیت های ابتدایی در هر سه مسیر استخدام می کنند ، از پایین شروع می شود ، “کارمند” نامیده می شود. سپس می توان آنها را از طریق چهار رتبه نخبه گرا که به طور فزاینده ای ارتقا می یابند ارتقا داد: فو کی [معاون بخش] ، ke [رئیس بخش] ، فو چو [معاون بخش] و chu [رئیس بخش]. خوب ، این حرکات یک بازی بچه گاته نیست ، خوب؟ این کار جدی است. دامنه موقعیت ها گسترده است ، از هدایت سیستم مراقبت های بهداشتی در یک روستا گرفته تا سرمایه گذاری های خارجی در یک منطقه از شهرستان گرفته تا مدیر در یک شرکت. این بخش عملکرد خود را سالی یک بار بررسی می کند. آنها با مافوق ، همکاران و زیردستان خود مصاحبه می کنند. آنها رفتار شخصی خود را بررسی می کنند. آنها نظرسنجی می کنند. سپس آنها برندگان را تبلیغ می کنند. این کادرها در طول مشاغل خود می توانند از طریق هر سه مسیر حرکت کنند. با گذشت زمان ، افراد خوب فراتر از چهار سطح اساسی به سطوح فو جو (معاون دفتر) و جو (مدیر دفتر) می رسند. در آنجا وارد یک دفتر عالی می شوند. در این مرحله ، یک کار معمول مدیریت منطقه ای با جمعیت میلیون ها نفر یا شرکتی با فروش صدها میلیون دلار است. برای نشان دادن میزان رقابت پذیری سیستم ، در سال 2012 900000 سطح Fu Ke و Ke ، 600000 سطح Fu Chu و Chu و فقط 40،000 سطح Fu Ju و Ju وجود داشت.
بعد از سطح Ju ، بهترین ها از چند رتبه بالا می روند و در نهایت به کمیته مرکزی می رسند. این روند دو تا سه دهه طول می کشد. آیا حمایت می تواند نقشی داشته باشد؟ بله البته. اما شایستگی همچنان محرک اساسی است. در اصل ، دپارتمان سازمان نسخه مدرنی از سیستم ماندارین چینی با قدمت چند صد ساله را اجرا می کند. رئیس جمهور جدید چین ، شی جین پینگ ، فرزند یک رهبر سابق است که بسیار غیرمعمول است که اولین فردی در نوع خود باشد که وظیفه عالی را انجام می دهد. حتی برای او ، مسیر شغلی 30 سال طول کشید. وی کار خود را به عنوان مدیر دهکده آغاز کرد و تا زمان پیوستن به دفتر سیاسی ، مناطقی را اداره کرد که جمعیت کل آنها 150 میلیون نفر بود و تولید ناخالص داخلی کل آنها 1.5 تریلیون دلار بود.
لطفا اشتباه نکنید این شکست کسی نیست. این فقط یک بیانیه است. جورج دبلیو بوش ، او را به یاد دارید؟ این یک شکست نیست. قبل از اینکه وی فرماندار تگزاس یا باراک اوباما قبل از کاندیداتوری برای ریاست جمهوری شود ، وی حتی نمی توانست یک رئیس بخش کوچک در سیستم چین کند. وینستون چرچیل یک بار گفت که دموکراسی یک سیستم وحشتناک است ، جدا از بقیه. خوب ، ظاهراً او از بخش سازمان چیزی نشنیده است.
غربی ها همیشه تصور می کنند که انتخابات چند حزبی با رأی گیری جهانی تنها منبع مشروعیت سیاسی است. یک بار از من سال شد: «حزب با انتخابات انتخاب نشد. منبع مشروعیت کجاست؟ “من گفتم ،” چگونه صلاحیت؟ “
همه ما واقعیت ها را می دانیم. در سال 1949 ، هنگامی که حزب قدرت را به دست گرفت ، چین درگیر جنگ های داخلی بود ، که در اثر تجاوزات خارجی ، میانگین امید به زندگی در آن زمان ، 41 سال تقسیم شده بود. امروز این دومین اقتصاد بزرگ در جهان است ، یک نیروگاه صنعتی است و مردم در رفاه روزافزون زندگی می کنند.
Pew Research نگرش های مردم چین را بررسی می کند و در اینجا تعداد چند سال گذشته آورده شده است. رضایت از جهت کشور: 85 درصد. کسانی که فکر می کنند وضعشان بهتر از پنج سال پیش است: 70 درصد. کسانی که انتظار آینده ای بهتر را دارند: 82 درصد عظیم. فایننشال تایمز نگرش ها را در بین جوانان در سراسر جهان بررسی می کند و این تعداد کاملاً جدید مربوط به هفته گذشته است. نود و سه درصد از نسل Y در چین نسبت به آینده کشورشان خوش بین هستند. اگر این مشروعیت نیست ، مطمئن نیستم که چیست.
در مقابل ، اکثر دموکراسی های انتخاباتی در سراسر جهان عملکرد ضعیفی دارند. لازم نیست توضیح دهم که چقدر این مخاطب از واشنگتن گرفته تا پایتخت های اروپا ناکارآمد است. به استثنای چند مورد ، تعداد زیادی از کشورهای در حال توسعه که رژیم های انتخاباتی را معرفی کرده اند هنوز از فقر و جنگ داخلی رنج می برند. دولت ها انتخاب می شوند و پس از چند ماه آنها به زیر 50 درصد رضایت می رسند و در آنجا می مانند و تا انتخابات بعدی بدتر می شوند. دموکراسی به چرخه ای مداوم از انتخاب و پشیمانی تبدیل می شود. با این سرعت ، من می ترسم که دموکراسی ، و نه سیستم یک حزبی چین ، در خطر از دست دادن مشروعیت باشد.
اکنون ، من نمی خواهم این تصور غلط را ایجاد کنم که گودال خیز چین در راه تبدیل شدن به نوعی ابرقدرت است. این کشور با چالش های عظیمی روبرو است. مشکلات اجتماعی و اقتصادی ناشی از چنین تغییراتی گیج کننده است. آلودگی یکی است. ایمنی غذا مشکلات جمعیت در جبهه سیاسی ، بدترین مشکل فساد است. فساد گسترده است و نظام و مشروعیت اخلاقی آن را تضعیف می کند. اما بیشتر تحلیلگران این بیماری را به درستی تشخیص نمی دهند. آنها می گویند که فساد نتیجه سیستم یک حزبی است و بنابراین برای درمان آن باید از کل سیستم خلاص شد.
با این حال ، یک نگاه دقیق می تواند خلاف این را به ما بگوید. شفافیت بین الملل طی سالهای اخیر چین را بین 70 تا 80 در میان 170 کشور قرار داده است و در حال افزایش است. هند ، بزرگترین دموکراسی در جهان ، 94 و سقوط. برای حدود یکصد کشور تحت چین ، بیش از نیمی از آنها دموکراسی های انتخاباتی هستند. اگر انتخابات نوش دارو برای فساد است ، چرا این کشورها نمی توانند آنها را برطرف کنند؟
اکنون من یک سرمایه دار خطرناک هستم. شرط می بندم منصفانه نخواهد بود که این مکالمه را بدون نشستن روی خط و پیش بینی کردن به پایان برسانید. بنابراین آنها اینجا هستند. طی 10 سال آینده ، چین از ایالات متحده پیشی بگیرد و به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شود. درآمد سرانه در تمام کشورهای در حال توسعه نزدیک به بالاترین سطح خواهد بود. فساد آهسته خواهد شد اما از بین نمی رود و چین با 10 تا 20 واحد افزایش به بیش از 60 در رتبه بندی TI خواهد رسید. اصلاحات اقتصادی تسریع می شود ، اصلاحات سیاسی ادامه می یابد و سیستم یک حزب ادامه می یابد.
ما در گرگ و میش یک دوره زندگی می کنیم. روایت های فرعی که ادعاهای جهانی را مطرح می کنند ، در قرن 20 و 21 ما را ناکام گذاشته اند. فرا روایت سرطانی است که دموکراسی را از درون می کشد. می خواهم چیزی را روشن کنم. من در اینجا نیستم تا علیه دموکراسی متهم شوم. برعکس ، من فکر می کنم دموکراسی به ظهور غرب و ایجاد جهان مدرن کمک کرد. این ادعای جهانی است که بسیاری از نخبگان غربی در مورد سیستم سیاسی خود ، هابری ، مطرح می کنند که در مرکز شرارتهای فعلی غرب است. اگر آنها کمی بیشتر وقت خود را به تحمیل دیگران و کمی بیشتر را برای انجام اصلاحات سیاسی در خانه صرف می کردند ، می توانستند فرصت بیشتری به دموکراسی خود بدهند. مدل سیاسی چین هرگز جایگزین دموکراسی انتخاباتی نخواهد شد ، زیرا برخلاف مورد دوم ، وانمود نمی کند جهانی است. صادر نمی شود اما این دقیقاً همان چیزی است که در مورد آن است. اهمیت مثال چین این نیست که یک گزینه جایگزین است ، بلکه دلیل آن است که گواه وجود این گزینه ها است. بیایید این دوره از متا روایت را به پایان برسانیم. کمونیسم و دموکراسی ممکن است هر دو ایده آل ستودنی باشند ، اما دوران جهانی گرایی جزمی آنها به پایان رسیده است. بیایید از گفتن به مردم و فرزندان خود دست بکشیم که تنها یک راه برای اداره خود و آینده منحصر به فردی وجود دارد که همه جوامع باید در آن رشد کنند. اشتباه است غیرمسئولانه است و از همه بدتر خسته کننده است. بگذارید جهانی بودن جای خود را به کثرت بدهد. شاید عصر جالب تری در گوشه گوشه باشد. آیا آنقدر شجاع هستیم که از آن استقبال کنیم؟
این مقاله از سخنرانی Eric X. Li در ژوئن 2013 در TED Global اقتباس شده است. سخنرانی اصلی وی از طریق این پیوندها قابل مشاهده است
http: //v.youku. com / v_show / id_XNTc3ODE1ODYw.html
Eric X. Li ist Risikokapitalgeber und Politikwissenschaftler in Shanghai.