Ռուսաստանի հատուկ ռազմական գործողության «ձախ» ճակատը

Սույն թվականի փետրվարի 23-ին սկսվեց ՈՒկրաինայի ապառազմականաց սան և ապանացիստա-կաննացման հատուկ ռազմական գործողությունը Ռուսաստանի կողմից։ Այս գործողությունների ֆոնին Ռուսաստանի Դաշնության Կոմունիստական կուսակցությունը իր աջակցությունը հայտնեց ՌԴ զին-ված ուժերին, նաև հանդես եկավ ԴԺՀ և ԼԺՀ անկախության ճանաչման և նրանց ռազմական օգնություն ցուցաբերելու օգտին։

Ռուսաստանի գործողությունները մոլորության մեջ գցեցին որոշ ձախակողմյան ուժերի։ Նրանք ՌԴ-ի հատուկ ռազմական օպերացիան որակեցին որպես իմպերիալիստական, զուտ կապիտալիստական հա-կամարտություն և սկսեցին նաև մեղադրել ՌԴ Կոմկուսին, նրանց սատարող մյուս կոմունիստական ու բանվորական կուսակցություններին՝ իմպերիալիզմի շահերը սպասարկելու մեջ։ Հայաստանի Կոմկուսը ևս իր աջակցությունն է հայտնել ՌԴ Կոմկուսին։

Իհարկե հնչեցված բոլոր մեղադրանքներն անհիմն են, և ՌԴ Կոմկուսը հանդես եկավ վերլուծությամբ, փորձելով բացատրել առաջադեմ հանրությանն ու մոլորված ձախականներին, որ կոմունիստները երբևէ իմպերիալիզմի շահերի պաշտպան չեն եղել և չեն։

Հոդվածը բավականին ծավալուն է, ուստի մենք այն կհրապարակենք կրճատումներով։

Պնդելով այս պատերազմի «իմպերիալիստական» բնույթը՝ մեզ քննադատող ընկերները հենվում են Վ.Ի. Լենինի հայտնի խոսքեր վրա՝ «Պայքար շուկաների և օտար երկրների թալանի համար, երկրում պրոլետարիատի և ժողովրդավարության հեղափոխական շարժումները կասեցնելու ցանկություն, բոլոր երկրների պրոլետարներին հիմարացնելու, պառակտելու և սպանելու ցանկությունը, ղեկավարել մեկ ազգի վարձու ստրուկներին. ուրիշի վարձու ստրուկների դեմ՝ ի շահ բուրժուազիայի, սա է պատերազմի միակ իրական բովանդակությունն ու իմաստը»։ Այնուամենայնիվ, ընկերները չեն նշել, որ այս հայտարարությունը արված է Վ.Ի.Լենինի «Պատերազմ. 1914-1918թթ» աշխատության մեջ։ Եվ դրանում խոսվում է բավականին կոնկրետ՝ Առաջին համաշխարհային պատերազմի մասին, իրոք զուտ իմպերիալիստական, գիշատիչ։ Բայց եթե չհենվենք դոգմատիզմի հողի վրա, ապա պետք է խոստովանենք, որ ցանկացած պատերազմ ունի իր առանձնահատկությունները։

Մարքսիստի խնդիրն է պատերազմի առնչությամբ իր դիրքորոշումը որոշելիս, առաջին հերթին ճշգրիտ որոշել դրա սպեցիֆիկ բնույթը։ Ի վերջո, բացի իմպերիալիստական պատերազմներից, կան նաև ազգային-ազատագրական և հակաֆաշիստական պատերազմներ, որոնք առանձնապես լայն արածում գտան 20-րդ դարի կեսերին, երբ ֆաշիզմն ու նացիզմը ի հայտ եկան որպես քաղաքական երևույթներ, իսկ ազգային-ազատագրական պայքարներն ավելի սրվեցին Հոկտեմբերյան հեղափոխության ազդեցությամբ։

Զարգացնելով իր քաղաքական դիրքորոշումը հատուկ ռազմական գործողության անցկացման հարցում՝ կուսակցությունը վերլուծել է կոնկրետ պատմական պայմանները, որոնք օբյեկտիվորեն առաջացրել են ուկրաինական ճգնաժամը։ Մինչև Հոկտեմբերյան հեղափոխության հաղթանակը Ռուսաստանում՝ Ուկրաինան զուտ ագրարային երկիր էր, որը մտնում էր Ռուսական կայսրության կազմի մեջ։ Իր արդյունաբերությունն ուժեղացնելու համար Վ.Ի. Լենինի առաջարկով ՌՍՖՍՀ-ից արևելյան և հարավային վեց արդյունաբերական շրջաններ, որոնք երբեք չեն եղել Ուկրաինայի մաս, փոխանցվեցին Ուկրաինային։ Այդ թվում՝ Դոնեցկն ու Լուգանսկը։ 1939 թվականին Գալիսիան (Արևմտյան Ուկրաինա) միացվեց Ուկրաինային, որը նախկինում Լեհաստանի կազմում էր։ Այնպես որ, Ուկրաինայի ներկայիս տարածքը ԽՍՀՄ մտնելու արդյունք է։

1991 թվականի դեկտեմբերին Խորհրդային Միության կործանումը միևնույն ժամանակ պատճառ դարձավ Ռուսաստանի հետ Ուկրաինայի դարավոր տնտեսական ինտեգրման, տնտեսական, քաղաքա-կան և մշակութային բոլոր կապերի խզմանը։

2014 թվականի փետրվարին Ուկրաինայում ԱՄՆ-ի և ՆԱՏՕ-ի այլ երկրների անմիջական աջակցությամբ պետական հեղաշրջում իրականացվեց։ Երկրում օրինական իշխանությունը տապալվեց։ Իշխանության եկան նեոնացիստները։ Սկսվեց ռուսալեզու բնակչության բռնի ձուլումը։ Ռուսաց լեզվի արգելքը և դպրոցական կրթությունը ռուսերենից ուկրաիներեն տեղափոխելու որոշումը ուժեղ դիմադրության տեղիք տվեց Դոնեցկի և Լուգանսկի մարզերում։ Մարդիկ զենք վերցրին։ 2014 թվականի մայիսի 11-ին համաժողովրդական հանրաքվեում անկախության օգտին քվեարկեց քաղաքացիների 87%-ը։Այսպիսով, ոչ թե Կրեմլի, այլ լայն զանգվածների նախաձեռնությամբ առաջացան Դոնեցկի և Լուգանսկի ժողովրդական հանրապետությունները։ Լուգանսկի և Դոնեցկի ժողովրդական հանրապետությունները գրավելու մի քանի անհաջող փորձերից հետո Կիևի նացիստներն անցան ահաբեկչության։ Խոշոր տրամաչափի հրանոթներից 8 տարվա անդադար գնդակոծությունների ընթա-ցքում զոհվել է գրեթե 14 հազար խաղաղ բնակիչ, տասնյակ հազարավորները հաշմանդամ են դարձել։ Լուրջ վնասներ են հասցվել ենթակառուցվածքներին։

Մեր ընկերները, նկատի ունենալով Ուկրաինայում տիրող իրավիճակը, միայն դժկամությամբ են նշում դրա ֆաշիզացման վտանգը։ Թեեւ այս երկրում Ռուսաստանի ռազմական գործողության հիմնական նպատակներից մեկը նրա ապաազգայնականացումն է։ Ի վերջո, նույնիսկ ԱՄՆ կոնգրեսականների և ԱՄՆ հետախուզական գործակալությունների կարծիքով, Ուկրաինան դարձել է միջազգային նեոնա-ցիզմի կենտրոն։

Ահա մի քանի փաստ։ Հիտլերի՝ ԽՍՀՄ ներխուժումից հետո, Արևմտյան Ուկրաինա, որտեղ, ինչպես արդեն նշեցինք, ի սկզբանե ուժեղ էին ծայրահեղ ազգայնական, հակասեմական, ռուսաֆոբ և հակա-կոմունիստական տրամադրությունները, Կարմիր բանակի դեմ պայքարելու համար ստեղծվեցին ՍՍ ստորաբաժանումներ։ Տեղացի ազգայնականները՝ Հիտլերի երկրպագու Սեմյոն Բանդերայի գլխավորու-թյամբ, սկսեցին բնաջնջել հրեա բնակչությանը։ Ուկրաինայում Բանդերայի ձեռքով սպանվել է մոտ 1,5 միլիոն հրեա։ Սա Հոլոքոստի բոլոր զոհերի մեկ չորրորդն է։ 1944 թվականին Արեւմտյան Ուկրաինայում «Վոլինի ջարդերի» ժամանակ դաժանաբար սպանվել է մոտ 100 հազար լեհ։ Բանդերան ոչնչացրել է պարտիզաններին և ողջ-ողջ այրել Բելառուսի հարյուրավոր գյուղերի բնակչությանը։

Ուկրաինայում ներդրվում է նացիստական գաղափարախոսություն։ Ուկրաինացի ֆաշիստները՝ պատ-երազմի վայրագությունների կազմակերպիչներն ու մասնակիցները, պաշտոնապես ճանաչվել են որպես ազգային հերոսներ։ Նրանց սիմվոլիկան դարձավ պետական։ Ամեն տարի հանդիսավոր երթեր են անցկացվում՝ ի պատիվ ֆաշիստ հանցագործների։ Նրանց անունով են անվանակոչվել փողոցներ և հրապարակներ։ Ուկրաինայի Կոմունիստական կուսակցությունը քշվել է ընդհատակ։ Քաղաքական գործիչների ու լրագրողների նկատմամբ ահաբեկումներն ու քաղաքական սպանությունները սովորական երեւույթ են դարձել։ Ոչնչացվում են Լենինի հուշարձանները և ԽՍՀՄ-ի հետ կապված ամեն ինչ։

Ներկայիս ուկրաինական պետության բնույթը խոշոր կապիտալի և պետական ամենաբարձր բյուրոկրատիայի դաշինք է, ֆաշիստական տարրերի վրա հենված, Միացյալ Նահանգների լիակատար քաղաքական և ֆինանսական վերահսկողության ներքո։

Մարքսիստական տեսությունից ելնելով, Ուկրաինայի ռազմական հակամարտությունը չի կարող դիտվել որպես իմպերիալիստական պատերազմ, ինչպես փորձում են ապացուցել մեր ընկերները։ Սա իր բնույթով Դոնբասի ժողովրդի ազգային-ազատագրական պատերազմն է։ Իսկ Ռուսաստանի տեսանկյունից սա պայքար է ազգային անվտանգության համար՝ սպառնացող ֆաշիզմի և արտաքին մարտահրավերների դեմ։

Մինսկի համաձայնագրերի շրջանակներում բանակցային գործընթացը միտումնավոր սաբոտաժի էր ենթարկվում Կիևի կողմից՝ ԱՄՆ-ի և Եվրամիության աջակցությամբ։ Ամերիկյան համակարգողների օրհնությամբ Ուկրաինան այս տարվա մարտի առաջին օրերին պատրաստվում էր ռազմական գործ-ողություն սկսել Դոնբասի, իսկ հետո՝ Ղրիմի գրավման համար։ Այսօր կան այս ծրագրերը հաստատող բավականաչափ տվյալներ։ Բանդերայի ռեժիմը պատերազմի էր պատրաստվում արդեն 8 տարի։ Զինվորական անձնակազմի գաղափարական դոկտրինացումը համակարգված կերպով իրականացվում էր բացարձակ ռուսաֆոբիայի ոգով։

Հետևելով իր իմպերիալիստական աշխարհաքաղաքական նպատակներին՝ ԱՄՆ-ը համակարգված կե-րպով ներառեց Ուկրաինան իր ռազմական շահերի տիրույթում, երկիրը դարձրեց ՆԱՏՕ-ի նիզակակի ծայրը՝ նպատակ ունենալով պայքարել Ռուսաստանի դեմ «մինչև վերջին ուկրաինացի զինվորը» Դեռևս 2021 թվականի դեկտեմբերին Ռուսաստանը դիմեց ԱՄՆ-ին՝ առաջարկելով բանակցություններ վարել ՆԱՏՕ-ն արևելյան ուղղությամբ չընդլայնելու վերաբերյալ։ Ամերիկացիները խուսափեցին ուղիղ պատասխանից։ Այդ կապակցությամբ 2022 թվականի հունվարին Ռուսաստանը զգուշացրեց, որ նման իրա-վիճակում ստիպված կլինի լրացուցիչ միջոցներ ձեռնարկել իր ազգային անվտանգության պաշտպանության համար։

Միևնույն ժամանակ, ամեն ինչ գնում էր Ուկրաինայում ամերիկյան մարտավարական զենքի տեղա-կայման ուղղությամբ։ Ուկրաինան, որն ունի չորս ատոմակայան և գիտատեխնիկական մեծ ներուժ, սկսել է սեփական միջուկային զենք ստեղծելու նախապատրաստական աշխատանքները։

Պենտագոնի հովանավորությամբ Ուկրաինայում ստեղծվել են մանրէաբանական զենքերի մշակման ավելի քան 30 լաբորատորիաներ։ Կան փաստաթղթեր, որոնք հաստատում են մահացու հիվանդու-թյունների՝ հատկապես վտանգավոր բակտերիաների հետ աշխատանքը, ինչպես նաև այս լաբորա-տորիաներում ուսումնասիրում են դրանց տարածման մեթոդները՝ հաշվի առնելով մարդու ռասան։ Այս ամենը վտանգ է ներկայացնում ոչ միայն Ռուսաստանի, այլեւ ողջ մարդկության համար։

ՌԴ Կոմկուսի դիրքորոշումը

Հենց Ռուսաստանի Դաշնության Կոմունիստական կուսակցությունն էր առաջինը սահմանել 2014 թվականի Մայդանի ժամանակ Ուկրաինայում իշխանությունը զավթած ռեժիմի էությունը։ Այսպիսով, կուսակցության ողջ հետագա գործունեությունը կառուցվել է հենց ընթացող քաղաքական գործընթացների դասակարգային էության հիման վրա։ Մենք խիստ քննադատաբար ենք վերաբերվել Ռուսա-ստանի ղեկավարության արտաքին քաղաքականությանը և միշտ դատապարտել ենք այն ժողովու-րդների շահերի փաստացի անտեսումը, որոնք մինչև վերջերս միասնական խորհրդային պետության մաս էին կազմում։ Եթե մարդիկ ուշադիր հետևել են մեր գործողություններին , ապա անխուսափելիորեն կտեսնեն, որ հենց ՌԴ Կոմունիստական կուսակցությունն է 2014 թվականից համառորեն առաջ քաշում Դոնեցկի և Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունների Ռուսաստանի կողմից ճանաչման պահանջը։ Ռուսաստանում ոչ մի այլ քաղաքական կուսակցություն այդքան բան չի արել Դոնբասի բնակչությանը աջակցելու համար, որքան ՌԴ Կոմկուսը։ Մենք ի սկզբանե աջակցել ենք Դոնբասի վերադարձին Ռուսաստանի կազմ։ ՌԴԿԿ-ն չէ, որ «համերաշխություն է ցուցաբերում «Եդինայա ՌոսիայիՆ» և նախագահ Պուտինին, այլ նրանք, ելնելով պատմական հրամայականներից, ստիպված են բռնել այն ճանապարհը, որը երեք տասնամյակ համառորեն պնդել է ՌԴԿԿ-ն։ Նման իրավիճակում արդարացի՞ է ասել, որ մենք գրեթե կուրորեն պաշտպանում ենք Պուտինի քաղաքականությունը Ուկրաինայում։

Այս բոլոր տարիներին Ռուսաստանի Դաշնության Կոմունիստական կուսակցությունը Ռուսաստանի ղեկավարությունից պահանջում էր ճանաչել Դոնբասի անկախությունը։ Հարկավոր է ունենալ իրական վիճակը չտեսնելու խիստ ցանկություն, որպեսզի պնդել, որ Ռուսաստանի Դաշնության Կոմունիստական կուսակցությունը համերաշխություն է ցուցաբերում իշխող վարչախմբի հետ։

Ռուսաստանում դասակարգային քաղաքական պայքարի ինտենսիվությունը բոլորովին չի թուլացել։ Կոմունիստների և կուսակցության համակիրների հետապնդումները, նույնիսկ Ուկրաինայում ռազմական գործողության մեկնարկից հետո, ցույց են տալիս, որ Ռուսաստանի Դաշնության Կոմունիստական կուսակցության և ներկայիս իշխող խմբի միջև դասակարգային ներդաշնակություն չկա։ Բազմաթիվ են դեպքերը, երբ մեր  ընկերները ենթարկվում են բռնաճնշումների։ Եվ մենք կոշտ ենք արձագանքում մեր ընկերների հետապնդմանը։

Համաշխարհային հանրության վերաբերմունքն ուկրաինական իրադարձություններին

Թեև արևմտյան քաղաքական գործիչները և լրատվամիջոցները, ամբարտավանորեն իրենց ներկայացնելով որպես «համաշխարհային հասարակական կարծիք», բացահայտորեն մասնակցում են պատերազմին՝ նեոնացիստների կողմից, Ասիայի, Աֆրիկայի, Մերձավոր Արևելքի և Լատինական Ամերիկայի ամենամեծ երկրները, ովքեր անձամբ գիտեն, թե ինչ է եվրոպական և ամերիկյան նեոգաղութա-տիրու-թյունը, միանգամայն իրավացիորեն գնահատում են Ուկրաինայում տեղի ունեցողը, որպես Ռուսաստանի պայքար Միացյալ Նահանգների գլխավորած միաբևեռ աշխարհի դեմ։

Երկրները, որոնց բ նակչությունը կազմում է աշխարհի բնակչության 60%-ը, կամ աջակցում են ռուսական գործողությանը, կամ չեզոք դիրք են գրավում։ Ագրեսիվ դիրք են գրավում միայն նրանք, ովքեր 1941 թվականին պատերազմով մեզ մոտ եկան նացիստական կոալիցիայի կազմում։ Սրանք Եվրոպայի երկրներն են, ինչպես նաև ԱՄՆ-ն ու Մեծ Բրիտանիան, որոնք շատ բան արեցին Առաջին համաշխարհային պատերազմում պարտությունից հետո նացիստական ռազմական մեքենայի վերակենդանացման համար։ Այսօր Ռուսաստանը կրկին պայքարում է ֆաշիզմի ու Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում նրան աջակցողների դեմ։