Աստված ինքն է կյանքն անիծում

ԵՒ սեր է Աստված ,երգեց ծերունին`

Հավերժ փակելով կոպերը հոգնած

Ձուլեց մարմինը հողի թաց կրծքին,

Անգամ մեկ համբույր շուրթերին չառած:

ԵՒ մի՛ շնացիր,ասել է Աստված,

Բոլորից բարձր գոռաց պոռնիկ մի,

Էս բախտի հերն էլ էստեղ անիծած,

Ամեն մեկի հետ գիշեր մի կիսիր:

Հարազատիդ պես սիրիր թշնամուդ,

Գոռաց զինվորն ու նռնակը քաշեց,

Աստված չար է,անխիղճ և անգութ,

Մի սևազգեստ կին երկինքն անիծեց:

Մայրը և սուրբ է,մայրը և անգին,

Փոքրիկ մի որբ լուռ շշնջաց,

Կարոտ դաջեց պատուհանին,

Երկինք պարզեց աչքերը թաց:

ԵՒ խաչեցին հույսը վերջին՝

Օրհներգելով հավերժություն,

«Հայր մե՜ր»,գոռաց երկինքը ջինջ`

Աստված տվեց մեզ փրկություն:

Հույս է,հավատ,սեր է Աստված,

Մեզ կյանք տվեց նա դրախտում,

Վերից մեղմիկ դևը ժպտաց՝

Աստված ինքն է կյանքն անիծում:

Անի Հերունի Սաջյան