Երվանդ Խոսրովյան, 4 հունվարի, 2024թ.
Երեկ (հունվարի 3-ին)՝ նահատակ գեներալ Ղասեմ Սոլեյմանիի հանցավոր սպանության չորրորդ տարելիցին տեղի է ունեցել Քերմանի (Իրան) Գոլզար Նահատակների ուխտավորների դեմ ահաբեկչություն, որի արդյունքում, ցավոք, մեծ թվով զիհվել են երեխաներ, կանայք, տղամարդիկ, տարեցներ, Երիտասարդները…
Դատապարտելով այդ նողկալի ահաբեկչությունը, ցավով ու հուզումով իմ անկեղծ ցավակցությունն եմ հայտնում նահատակների ընտանիքներին և հարազատներին, մաղթում եմ համբերություն…
Սարսափ, նորից ահաբեկչություն, ինչպես նաև պատերազմ, այս բոլոր խելագար գործողությունները ոչ այլ ինչ են, քան համաշխարհային կապիտալի ուղղակի և անուղղակի արդյունքը, որի խնամակալները ջանք չեն խնայում աշխատուժից և չարքաշ ժողովուրդներից գողացած և յուրացրած ունեցվածքի պահպանման համար: Աշխարի ժողովուրդներին իրենց հպատակեցնելու և նրանց ազգային հարստությունը թալանելու համար պատրաստ են անգամ աշխարհը դժոխքի վերածել՝ դիմելով բոլոր անմարդկային հանցավոր միջոցների:
Համաշխարհային իմպերիալիզմը գաղութատիրության և ստրկատիրության արդյունք է և կառուցվել է հարյուրավոր միլիոն մարդկանց սպանդի, նրանց երկիրն ու երկրի հարստությունը տիրանալու գնով: Այսինքն՝ գաղութատիրությունն ու իմպերիալիզմը սնվվել և շարունակում է սնվել մարդկային մսից ու արյունից, նրանց ձեռքերը ներկված են միլիարդավոր մարդկանց արյունով։
Ուստի, պատերազմի կրակը որպես պետական ահաբեկչության բարձրագույն ձև մարելու համար, որը գաղութարարներն ու համաշխարհային իմպերիալիզմը վառել է և անընդհատ վառ է պահել իր պատմության ընթացքում, մնաում է միայն մեկ ճանապարհ, այն է՝ մենաշնորհային ֆինանսական և ռազմական կապիտալիզմի հակամարդկային համակարգից ազատատվելը։
Այսօր, երբ ֆինանսական կապիտալիզմի համակարգը հայտնվել է կառուցվածքային աշխարհակործան ճգնաժամի մեջ, ամբողջ մարդկությանը քարշ է տալիս կործանման եզրին: Ուստի փրկվելու միակ ճանապարհը նա տեսնում է պատերազմ հրահրելու, ահաբեկչական խմբավորումների հանցավոր գործողությունների մեջ։ Հենց այս հիմքի վրա է, որ աշխարհի ամենուր և ամեն անկյունում, ցանկացած ձևով և պատրվակով բռնկվող պատերազմի ու սարսափի կրակի հետևում հստակ երևում են համաշխարհային իմպերիալիզմի պահապանների արյունոտ ձեռքերը։
Հպանցիկ հայացք նետելով գաղութատիրության ու կապիտալիզմի, հատկապես դրա իմպերիալիստական փուլի պատմությանը, կարելի է լիովին վստահորեն ասել, որ կապիտալիզմի ցանկացած պաշտպանություն այժմ՝ ցանկացած պատճառով, պատրվակով և հիմնավորումով, աջակցություն է իմպերիալիզմի շարունակական գոյատևմանը, նրա մղած պատերազմներին, պետական ահաբեկչությանը, որոնք իմպերիալիստական կառավարությունները բարձրացրել են մարդկությանը ահաբեկելու պաշտոնական քաղաքականության մակարդակի:
Վերջապես, կարծում եմ, պարզ է այն հարցի պատասխանը, թե ինչու երեկ հերթական անգամ սպանվեցին Իրանի շարքային անմեղ քաղաքացիներ։ Որովհետև աշխարհը արագորեն փոխվում և զարգանում է և պատրաստվում է ազատվել միաբևեռ աշխարհի անկարգ համակարգի դիվային ճիրաններից։ Իրանը գտնվում է նոր քաղաքակրթության, բազմակենտրոն համակարգի և առևտրի խաչմերուկում։ Քերմանում ուխտավորների վրա հարձակումը, դրանից որոշ ժամանակ առաջ Բելուջիստանում և այլն, գործողություններ են, որոնք ուղղված են աշխարհում իրադարձությունների առաջընթացը խաթարելուն և գլոբալ իմպերիալիզմի և այսպես կոչված միջազգային սիոնիզմի հիմար նախագծերի իրականացմանը։
Բացի այդ, իզուր չէ, որ պատերազմի ու ահաբեկչության կրակը վառվում է ռազմավարական և աշխարհաքաղաքական նշանակությամբ բոլոր շրջաններում. Ուկրաինայում զինվորականները դարձել են ՆԱՏՕ-ի ահաբեկչական դաշինքի թնդանոթի միս։ Պաղեստինում, հատկապես Գազայի հատվածում, սիոնիստների վայրակ ռմբակոծությունների տակ խմբերով սպանվում են հազարավոր կանայք և երեխաներ և… դրանք հիմնականում այն տարածքներն են, որտեղ անհնար է դարձել գաղութատիրական-իմպերիալիստական նախագծերի իրականացումը։
Հասարակական բնական զարգացման պատմության ընթացքը անհնար է փոխել կամ կանխել: Ինչքան էլ, որ փորձ արվի Քերմանում ուխտավորներին ահաբեկել, Պաղեստինի կանանց և երեխաներին սպանել, Ուկրաինայում զինվորներին մատաղ անել, Արցախում էթնիկ զտում իրականացնել, հնարավոր չէ կարողանակ կանխել համաշխարհային և տարածաշրջանային դիմադրության ճակատի ամուր վճռականությունը և պատմության անիվը շրջել դեպի ետ:
Անկախ մեր ցանկություններից, դիմադրության ճակատի հաղթանակը պատմական անհրաժեշտություն է և բնական ընթացք: Այլ ելք չկա, քան համաշխարհային ֆինանսական կապիտալիզմի տապալումը, որը հեծել է ռազմական արդյունաբերության վրա և աշխարհը դարձրել իր արշավանքների դաշտ:
Պատմական այս դարաշրջանում առաջադեմ ուժերը համաշխարհային մասշտաբով պայքարում են ներկայիս աշխարհակարգը փոխելու համար մի ուժի դեմ, որը չի ցանկանում կորցնել իր գլոբալ հեգեմոնիան: Սա պայքար է առաջադեմ և հետադեմ ուժերի միջև։
Աշխարհը ժողովրդավարական և ոչ ժողովրդավարական համակարգերի բաժանելը, այս փուլում, կոպիտ սխալ է, կսահմանափակի համաշխարհային զարգացումների մասին մեր տեսլականը և մեզ մոլորության մեչ կգցի:
Այս պայքարը, անկախ երկրների կառավարման համակարգից, պայքար է իմպերիալիզմի կողմից գաղութացված, թալանված ու ստրկացված երկրների և իմպերիալիստ թալանչիների միջև։ «Առաջադիմական» և «հետադիմական» ուժի մեր ընկալումը պետք է դիտարկվի այս համատեքստում: